En zo zit ik op het vliegveld te wachten tot mijn volgende vlucht gaat vertrekken. Nog maar 7 uur te gaan en dan ga ik Ethiopië echt verlaten. Het entertainment op het vliegveld vindt plaats op de eerste verdieping. Helaas kan ik daar met mijn bagage karretje niet komen omdat de enige lift buiten werking is; en om al mijn bagage op mijn rug te dragen vind ik iets te ver gaan. En zo zit ik op de begane grond op een bankje met naast mij een inlander die in zijn omslagdoek ligt te slapen, het voelt vertrouwd.
Moest ik toen ik aankwam wennen aan de mensen in hun schamele kleding, nu moet ik wennen aan de blanke gezichten. Zoals je na een vakantie in Frankrijk nog een aantal dagen in Nederland blijft spotten naar de Nederlandse kentekens van de passerende auto´s zo zal ik me nog even blijven verbazen over de blanke gezichten.
De laatste twee weken zijn voorbij gevlogen. Een week geleden afscheid genomen in Mota. De verloskundigen hadden een geweldige koffieceremonie georganiseerd voor mijn afscheid. Met gemengde gevoelens verliet ik Mota. Het is heerlijk om familie en vrienden weer te zien maar het is jammer om het ziekenhuis te verlaten. Ik heb veel meegemaakt en nog lang niet alle verhalen zijn verteld. Ik ga de mensen en de patiënten missen. De frustraties ben ik al bijna vergeten al waren er toch velen. Het was een prachtige tijd die ik absoluut niet had willen missen. We hebben stappen vooruit gemaakt in het terugdringen van de moeder- en kindersterfte in Mota. Er moet nog veel gebeuren maar gelukkig is de bezetting van een buitenlandse gynaecoloog voorlopig gedekt. Alleen zijn er nog verloskundigen nodig. Wie zich geroepen voelt om mee te werken in Mota, meld je!
Bedankt voor alle donaties en lieve mailtjes en berichten, geweldig! Dankzij de giften is het mogelijk om de huidige situatie te verbeteren.
Wil je de ontwikkelingen in Mota blijven volgen, meldt je dan aan voor de nieuwsbrief van de Barbara May Foundation. Aanmelden kun je door mij een mail te sturen op dleeffers@hotmail.com.
De inlander die naast me lag te slapen is overeind gekomen en zit met opgetrokken knieën in zijn omslagdoek naar mijn computer te staren. Hij kijk me aan en vraagt in het Amhaars: "Hoeveel dollar?!" Ik glimlach en draai mijn hoofd naar hem om, nog even genieten van de Ethiopiërs!
maandag 20 december 2010
woensdag 8 december 2010
Verpleegkundigen te gast in Mota
Hallo, wij zijn Stephanie en Mark, twee verpleegkundigen en collegae van Daphne.
Toen ik hoorde dat Daphne naar Ethiopië ging leek me dat wel gezellig om langs te gaan. Maar een paar dagen in Ethiopië is ook maar zo kort. Stephanie had er ook wel oren naar en we besloten om 3 weken rond te trekken en een aantal dagen bij Daphne langs te gaan.
En zo geschiedde.
Eerst zijn we gaan rondtrekken: Addis Ababa -> Lalibela -> Bahir Dar -> Gondar -> Simien Mountains -> Bahir Dar -> Mota
Na 2 week kwamen we 13 november aan in Mota. We waren uit Bahir Dar vertrokken met de bus.
Aankomst in Mota om 08.45 uur. Een drukte van jewelste op het busstation. De boodschappen jongen van Daphne zag ons lopen en die wist dat er twee blanken zouden arriveren. Zoveel blanken lopen er niet dus dat zouden wij wel zijn. Hij heeft ons naar ons hotel gebracht = het Wubet Hotel. Even later kwam Daphne eraan en met ze vijven (Dr. David = gynaecoloog uit Australië, was ook mee) eerst maar de markt over. Een hele belevenis zo'n markt, wel wat anders dat de Nederlandse markt. Toen naar het ziekenhuis gelopen. Onderweg een vechtpartij van dichtbij meegemaakt (de één sloeg met een steen op het hoofd van een ander en toen was het heibel). Één met ambulance en de dader werd door een politieagent afgevoerd. Op de compound van het ziekenhuis aangekomen eerst even bij Daphne thuis geweest. Ook werden we uitgenodigd door Daphne haar wasvrouw om bij haar thuis de koffie ceremonie mee te maken. Interessant om te zien hoe een zeer arme local leeft en van allerlei wegwerp spullen toch iets bruikbaars kan maken. Ze had bijvoorbeeld een klein blikje van tomatenpuree gebruikt als koffiekopje. Op de terugweg naar ons hotel, door de plaatselijke jeugd uitgenodigd om mee te doen met tafeltennis. We brachten het er nog aardig van af. Eind van de middag terug naar Daphne op de compound om er te eten. Onderweg veel (heel veel) kinderen die zeer enthousiast naar ons toe kwamen. Iedereen wilde ons een handje gegeven, ons in het Engels begroeten, sommige lieten je hand niet meer los en allemaal wilde ze op de foto (die dan ook weer door iedereen terug gezien moest worden). Er waren ook een stel volwassenen en die wilde, net zo graag als de kinderen, op de foto (en waren net zo verbaasd en kinderlijk verrast als ze de foto terug zagen). Begin van de avond was het gaan regenen en in de stromende regen (en aarde donker) met licht van een klein zaklantaarntje terug naar ons hotel gelopen. Looptijd is toch nog wel 20 minuten.
14-november (zondag)
Sinds gisteravond geen water uit de kraan dus geen douche vanochtend. Rond 08.30 uur waren we met Daphne en Dr. David in het ziekenhuis, op de kraamafdeling voor de ochtend bespreking + ochtend ronde langs de patiënten. Er werken alleen verloskundigen (ook een paar mannelijke verloskundigen) op de afdeling. Het is erg rustig en er is voor ons (en Daphne) niet veel te beleven. We hebben een rondje rest van het ziekenhuis gedaan (keuken, andere afdelingen, wasserij, ed.). We keken onze ogen uit. Wat een verschil met een ziekenhuis in Nederland. We zagen veel, heel veel verbeterpunten. Rest van de dag Mota verkent en aan het eind van de middag weer terug naar Daphne. Gezellig bij gekletst onder het genot van een hapje en een drankje. Zowel Daphne als wij hadden gedacht wel even in het Nederlands te kunnen kletsen maar dat ging mooi niet door. Engels moest worden gesproken door de aanwezigheid van een aantal artsen, Dr. David en wat mensen van de compound. Wat een leuke en gezellige mensen leven daar en wat een lol hebben we gehad. Terug in ons hotel hadden we weer kraanwater dus eerst maar eens een douche pakken en wat kleren wassen voordat we gingen slapen.
15-november
Vanochtend wederom geen stromend water. We waren om 08.30 uur weer bij Daphne op de compound. Ochtend visite + patiënten ronde meegedaan. Ook weer op wat locaties van de rest van het ziekenhuis geweest (poli, laboratorium ed.). Helaas voor ons was het nog steeds erg rustig en behalve een aantal echo's, 1 opname en 2 poli consulten was er voor ons niet zoveel te beleven. Met Daphne Mota in om een volleybal te kopen. Het volleybalveldje op de compound is opgeknapt (gras gemaaid) en we gaan met een heel stel volleyballen. Binnen de kortste keer stond het veld vol met enthousiaste volleyballers. Iedereen deed mee en mocht ook mee doen. Van kinderen tot artsen tot mensen die op de compound wonen. Het was erg gezellig en hebben veel lol gehad. Het maakte niet uit of je goed of slecht was -> iedereen deed mee en werd in het spel betrokken. Zeer veel collegialiteit en menselijkheid binnen het spel. De bal bleek lek te zijn en na een paar uur zijn we gestopt. Wel werd het pad naar de afdeling over de compound door Daphne nog even onderhanden genomen. Het hoge gras moest weg maar haar verzoeken werden niet verhoord. Toen heeft Daphne met een zeis dit zelf maar gedaan.
16-november
We waren om 08.25 uur bij Daphne. Ochtend visite + patiënten ronde meegedaan. Mota in om de volleybal te laten reparen door de plaatselijke fietsreparateur. Weer een tijd gevolleybald. Aan het eind van de middag en deel van de avond bij Daphne thuis geweest. Met een stel artsen gek gedaan (o.a. is Stephanie "getrouwd" met een van de artsen). Toen afscheid genomen van de aanwezige artsen omdat we morgen weer vertrekken naar Addis Ababa. Begin van de avond nog even terug naar da afdeling (ligt een mevrouw met een behoorlijke zwangerschapsvergiftiging en misschien gingen ze nog een sectio doen). Helaas voor ons ging de sectio niet plaats vinden en moesten we toch afscheid nemen van Daphne en Dr. David.
17-november
De wekker ging om 03.30 uur, rugzak gepakt, wat kleren en schoenen apart gedaan om achter te laten om aan de locals te geven en we gaan om 04.40 uur naar de busstation van Mota. Gelukkig was de boodschappenjongen zo aardig om ons op te halen van het hotel en ons te vergezellen en te helpen bij het bemachtigen van de juiste bus. Wachten voor het busstation totdat deze openging (rond 05.00 uur). Toen naar de juiste bus. De bagage moest op het dak van de bus maar werd gelukkig met een zeil afgedekt en met touwen vast gezet. We vertrokken naar Addis om 06.00 uur. Een reis van zo'n 10 uur.
Vier dagen Mota, waarin we te gast waren in de plaatselijke ziekenhuis. We voelden ons gezegend om dat mee te mogen maken. Behalve de indrukken die we hebben opgedaan hebben we ook de lokale bevolking en het personeel van het ziekenhuis mogen leren kennen. Wat een lieve mensen die ons gelijk behandelde als een van hen. Zo'n ziekenhuis verdient het om te groeien door extra kennis en hulp door vrijwilligers zoals Daphne dat nu bijna 4 maanden doet. Daphne, je hebt uitstekend werk geleverd en dat heb ik nu met eigen ogen gezien. Dit verdient een vervolg door andere vrijwilligers. Wie biedt zich aan?
Daphne (en Dr. David) ook bedankt voor jullie gastvrijheid en de gezelligheid. Ethiopië heeft bij ons een zeer bijzondere herinnerring achter gelaten in de drie weken dat we daar waren maar de 4 dagen in Mota zijn zeker een tijd om nooit te vergeten.
Lieve Daphne, onze dank en tot binnenkort in Nederland.
Stephanie en Mark
Toen ik hoorde dat Daphne naar Ethiopië ging leek me dat wel gezellig om langs te gaan. Maar een paar dagen in Ethiopië is ook maar zo kort. Stephanie had er ook wel oren naar en we besloten om 3 weken rond te trekken en een aantal dagen bij Daphne langs te gaan.
En zo geschiedde.
Eerst zijn we gaan rondtrekken: Addis Ababa -> Lalibela -> Bahir Dar -> Gondar -> Simien Mountains -> Bahir Dar -> Mota
Na 2 week kwamen we 13 november aan in Mota. We waren uit Bahir Dar vertrokken met de bus.
Aankomst in Mota om 08.45 uur. Een drukte van jewelste op het busstation. De boodschappen jongen van Daphne zag ons lopen en die wist dat er twee blanken zouden arriveren. Zoveel blanken lopen er niet dus dat zouden wij wel zijn. Hij heeft ons naar ons hotel gebracht = het Wubet Hotel. Even later kwam Daphne eraan en met ze vijven (Dr. David = gynaecoloog uit Australië, was ook mee) eerst maar de markt over. Een hele belevenis zo'n markt, wel wat anders dat de Nederlandse markt. Toen naar het ziekenhuis gelopen. Onderweg een vechtpartij van dichtbij meegemaakt (de één sloeg met een steen op het hoofd van een ander en toen was het heibel). Één met ambulance en de dader werd door een politieagent afgevoerd. Op de compound van het ziekenhuis aangekomen eerst even bij Daphne thuis geweest. Ook werden we uitgenodigd door Daphne haar wasvrouw om bij haar thuis de koffie ceremonie mee te maken. Interessant om te zien hoe een zeer arme local leeft en van allerlei wegwerp spullen toch iets bruikbaars kan maken. Ze had bijvoorbeeld een klein blikje van tomatenpuree gebruikt als koffiekopje. Op de terugweg naar ons hotel, door de plaatselijke jeugd uitgenodigd om mee te doen met tafeltennis. We brachten het er nog aardig van af. Eind van de middag terug naar Daphne op de compound om er te eten. Onderweg veel (heel veel) kinderen die zeer enthousiast naar ons toe kwamen. Iedereen wilde ons een handje gegeven, ons in het Engels begroeten, sommige lieten je hand niet meer los en allemaal wilde ze op de foto (die dan ook weer door iedereen terug gezien moest worden). Er waren ook een stel volwassenen en die wilde, net zo graag als de kinderen, op de foto (en waren net zo verbaasd en kinderlijk verrast als ze de foto terug zagen). Begin van de avond was het gaan regenen en in de stromende regen (en aarde donker) met licht van een klein zaklantaarntje terug naar ons hotel gelopen. Looptijd is toch nog wel 20 minuten.
14-november (zondag)
Sinds gisteravond geen water uit de kraan dus geen douche vanochtend. Rond 08.30 uur waren we met Daphne en Dr. David in het ziekenhuis, op de kraamafdeling voor de ochtend bespreking + ochtend ronde langs de patiënten. Er werken alleen verloskundigen (ook een paar mannelijke verloskundigen) op de afdeling. Het is erg rustig en er is voor ons (en Daphne) niet veel te beleven. We hebben een rondje rest van het ziekenhuis gedaan (keuken, andere afdelingen, wasserij, ed.). We keken onze ogen uit. Wat een verschil met een ziekenhuis in Nederland. We zagen veel, heel veel verbeterpunten. Rest van de dag Mota verkent en aan het eind van de middag weer terug naar Daphne. Gezellig bij gekletst onder het genot van een hapje en een drankje. Zowel Daphne als wij hadden gedacht wel even in het Nederlands te kunnen kletsen maar dat ging mooi niet door. Engels moest worden gesproken door de aanwezigheid van een aantal artsen, Dr. David en wat mensen van de compound. Wat een leuke en gezellige mensen leven daar en wat een lol hebben we gehad. Terug in ons hotel hadden we weer kraanwater dus eerst maar eens een douche pakken en wat kleren wassen voordat we gingen slapen.
15-november
Vanochtend wederom geen stromend water. We waren om 08.30 uur weer bij Daphne op de compound. Ochtend visite + patiënten ronde meegedaan. Ook weer op wat locaties van de rest van het ziekenhuis geweest (poli, laboratorium ed.). Helaas voor ons was het nog steeds erg rustig en behalve een aantal echo's, 1 opname en 2 poli consulten was er voor ons niet zoveel te beleven. Met Daphne Mota in om een volleybal te kopen. Het volleybalveldje op de compound is opgeknapt (gras gemaaid) en we gaan met een heel stel volleyballen. Binnen de kortste keer stond het veld vol met enthousiaste volleyballers. Iedereen deed mee en mocht ook mee doen. Van kinderen tot artsen tot mensen die op de compound wonen. Het was erg gezellig en hebben veel lol gehad. Het maakte niet uit of je goed of slecht was -> iedereen deed mee en werd in het spel betrokken. Zeer veel collegialiteit en menselijkheid binnen het spel. De bal bleek lek te zijn en na een paar uur zijn we gestopt. Wel werd het pad naar de afdeling over de compound door Daphne nog even onderhanden genomen. Het hoge gras moest weg maar haar verzoeken werden niet verhoord. Toen heeft Daphne met een zeis dit zelf maar gedaan.
16-november
We waren om 08.25 uur bij Daphne. Ochtend visite + patiënten ronde meegedaan. Mota in om de volleybal te laten reparen door de plaatselijke fietsreparateur. Weer een tijd gevolleybald. Aan het eind van de middag en deel van de avond bij Daphne thuis geweest. Met een stel artsen gek gedaan (o.a. is Stephanie "getrouwd" met een van de artsen). Toen afscheid genomen van de aanwezige artsen omdat we morgen weer vertrekken naar Addis Ababa. Begin van de avond nog even terug naar da afdeling (ligt een mevrouw met een behoorlijke zwangerschapsvergiftiging en misschien gingen ze nog een sectio doen). Helaas voor ons ging de sectio niet plaats vinden en moesten we toch afscheid nemen van Daphne en Dr. David.
17-november
De wekker ging om 03.30 uur, rugzak gepakt, wat kleren en schoenen apart gedaan om achter te laten om aan de locals te geven en we gaan om 04.40 uur naar de busstation van Mota. Gelukkig was de boodschappenjongen zo aardig om ons op te halen van het hotel en ons te vergezellen en te helpen bij het bemachtigen van de juiste bus. Wachten voor het busstation totdat deze openging (rond 05.00 uur). Toen naar de juiste bus. De bagage moest op het dak van de bus maar werd gelukkig met een zeil afgedekt en met touwen vast gezet. We vertrokken naar Addis om 06.00 uur. Een reis van zo'n 10 uur.
Vier dagen Mota, waarin we te gast waren in de plaatselijke ziekenhuis. We voelden ons gezegend om dat mee te mogen maken. Behalve de indrukken die we hebben opgedaan hebben we ook de lokale bevolking en het personeel van het ziekenhuis mogen leren kennen. Wat een lieve mensen die ons gelijk behandelde als een van hen. Zo'n ziekenhuis verdient het om te groeien door extra kennis en hulp door vrijwilligers zoals Daphne dat nu bijna 4 maanden doet. Daphne, je hebt uitstekend werk geleverd en dat heb ik nu met eigen ogen gezien. Dit verdient een vervolg door andere vrijwilligers. Wie biedt zich aan?
Daphne (en Dr. David) ook bedankt voor jullie gastvrijheid en de gezelligheid. Ethiopië heeft bij ons een zeer bijzondere herinnerring achter gelaten in de drie weken dat we daar waren maar de 4 dagen in Mota zijn zeker een tijd om nooit te vergeten.
Lieve Daphne, onze dank en tot binnenkort in Nederland.
Stephanie en Mark
maandag 6 december 2010
Life of medici depend on their liver
"What will happen''. Dat was het berustende antwoord van de man die hoorde dat hij met zijn vijf kinderen achter bleef.
Zijn vrouw was kort daarvoor op de operatie tafel overleden. Nog voor de operatie goed en wel was begonnen. De vrouw had een scheur in haar baarmoeder, het kind was overleden, en ze moest met spoed geopereerd worden. Nadat de vrouw onder narcose was gebracht lukte het niet om een slangetje in de luchtpijp in te brengen om haar te kunnen beademen. Al het mogelijke werd er gedaan om de vrouw in leven te houden. In stilte werkten we met het hele team maar naar gelang van tijd konden we meer en meer de angst om de vrouw te verliezen in de stem van de anesthesie assistent horen weerklinken. De dood nam het leven.
Haar man vertelde dat zijn vrouw alles voor hem was nadat zijn eigen ouders en een deel van de familie jaren geleden weggevallen was. Samen konden zij het leven aan.
Toen dr. David, dr. Zenaw en ik terug liepen naar de compound konden we over de velden het gehuil en weeklagen van de familie horen weerklinken.
Bijna bij onze huizen aangekomen draaide David zich om en zei; "wij gaan drinken!''.
En zo deden wij dat.
Zijn vrouw was kort daarvoor op de operatie tafel overleden. Nog voor de operatie goed en wel was begonnen. De vrouw had een scheur in haar baarmoeder, het kind was overleden, en ze moest met spoed geopereerd worden. Nadat de vrouw onder narcose was gebracht lukte het niet om een slangetje in de luchtpijp in te brengen om haar te kunnen beademen. Al het mogelijke werd er gedaan om de vrouw in leven te houden. In stilte werkten we met het hele team maar naar gelang van tijd konden we meer en meer de angst om de vrouw te verliezen in de stem van de anesthesie assistent horen weerklinken. De dood nam het leven.
Haar man vertelde dat zijn vrouw alles voor hem was nadat zijn eigen ouders en een deel van de familie jaren geleden weggevallen was. Samen konden zij het leven aan.
Toen dr. David, dr. Zenaw en ik terug liepen naar de compound konden we over de velden het gehuil en weeklagen van de familie horen weerklinken.
Bijna bij onze huizen aangekomen draaide David zich om en zei; "wij gaan drinken!''.
En zo deden wij dat.
Abonneren op:
Posts (Atom)