De eerste bevalling

Verloskamer

Dat was me er wel een. Wat heb ik hard gebeden dat dit goed zou aflopen.
Het begon op een rustige ochtend in de kliniek. Na de overdracht hadden we een patiënt gezien op het zwangerenspreekuur en in afwachting van de volgende zaten we buiten het gebouw met ons gezicht naar de zon gekeerd.

Er kwam een bajaj aangereden, de lokale taxi, een klein bromvoertuig waar drie passagiers in kunnen worden vervoerd. (als de politie slaapt kunnen er ook wel vier of vijf mensen in) Uit de bajaj stapte twee mensen en een hoogzwangere vrouw. Met moeite betrad ze de kliniek, ze was aan het bevallen. Ze was voor zwangerschaps-controles geweest en haar status werd opgezocht. Een van de verloskundige onderzocht de vrouw. De vrouw had goede weeën en de hartslag van de baby was prima. In het dossier zag ik dat de vrouw aan het bevallen was van haar tweede kind en dat ze nog maar 35 weken was. De uitgerekende datum was doorgestreept en een maand verder
verplaatst. Ik keek eens naar de buik van de vrouw en die leek meer 39 weken dan 35.
De verloskundige deed een inwendig onderzoek en keek me vragend aan. Ze dacht een navelstreng/arm of iets anders te voelen, de vliezen waren nog niet gebroken. Ik
beoordeelde mee, naast 8 centimeter ontsluiting voelde ik een voet en een stuit maar wat voelde het klein in verhouding, er klopte iets niet. De verloskundige stelde voor een ambulance te bellen en de vrouw naar het ziekenhuis te sturen. Bel maar zei ik, wetende dat die ambulance nooit op tijd zal komen. Tergend langzaam werden er
spullen klaargezet voor een bevalling onder onze begeleiding. Er kwam nog een verloskundige bij, dus waren we met zijn drieën. We gaven de vrouw een infuus en ik vroeg om een blaaskatheter, die bleek er niet te zijn. Van een infuussysteem kun je ook een katheter maken maar die moest nog wel even gehaald worden.

Daar braken de vliezen al, nu gaan we het beleven dacht ik. Het is zeker meer dan een jaar geleden dat ik een stuit heb aangepakt en moest het dus nu puur van het oefenen op het fantoom hebben. Ik voelde me enigszins gerustgesteld bij het idee dat de andere twee verloskundige wel veel stuiten hebben aangepakt maar aan hun houding was mij duidelijk dat ik de bevalling moest gaan begeleiden. Binnen een wee zag ik een voetje en een stuit verschijnen en terwijl ik naar het kleine voetje keek wist ik het: dit is een tweeling! Als dit maar geen locked twin wordt was het enige wat ik kon denken. De stuit werd vlot geboren en ook het hoofd volgde snel. Er werd een huilend meisje geboren van 1800 gram. De hartslag van de tweede klonk erg laag, geen idee hoe lang dit al zo was. Gelukkig werd het tweede kind binnen tien minuten geboren, in hoofdligging. Na een paar beademingen kwam het vlot bij, een jongetje van 2000 gram.

Wat waren wij alle drie opgelucht. We hadden een top samenwerking gehad tijdens deze bevalling. Deze bevalling hadden wij liever niet in onze kliniek willen hebben maar helaas is dit hier soms wel de realiteit.
Laat die gynaecoloog en operatiekamer nu maar snel komen.

Kliniek

Spreekuur

Voorraadkast