Nog een paar dagen en dan is het weer voorbij. De tijd is omgevlogen.
Sinds de dag dat ik arriveerde is er veel gebeurd. Stapje voor stapje gaat de gezondheidszorg voor de moeders en kinderen vooruit.
Het is niet het meest makkelijke klimaat om in te werken. De reisthermometer die een van onze opvolgers heeft meegenomen geeft om elf uur ´s ochtends al 42 graden aan. In de middag loopt het op tot de 47 en ´s nachts is het nog steeds tegen de dertig graden. En dan moet de warmste periode nog gaan komen. Vanmorgen de laatste ronde langs de patiënten gemaakt. Het werk is overgedragen. De opvolgers gaan verder met het trainen van de verpleegkundigen en verloskundige en hopelijk zijn in een paar jaar de vrijwilligers van buiten Ethiopië overbodig.
Ik moet opschieten er wacht een uitgebreide lunch met aansluitend een koffieceremonie met al het personeel van het ziekenhuis. Een mooie afsluiting van een prachtige tijd in de Ethiopische woestijn.
Bedankt voor alle reacties en mailtjes, ik heb ervan genoten!
Wil je het werk van APDA steunen en/of meer lezen over hun werk klik op de link linksboven op deze pagina.
Tot snel ziens in Nederland!!
zondag 25 maart 2012
woensdag 21 maart 2012
Get Up Stand Up
Female Genital Mutilation (FGM), het wegsnijden van de schaamlippen en clitoris, of gedeelten ervan, waarna de huid rondom de vagina bijna helemaal dicht wordt gehecht. Al heel wat jaren bij wet verboden maar nog steeds een veel voorkomend gebruik in delen van Ethiopië. Het wordt voornamelijk in de moslim gemeenschap uitgevoerd. Onder christenen komt het zeer sporadisch voor.
De FGM wordt uitgevoerd bij meisjes van 0 tot ongeveer 12 jaar. Maar altijd voor de eerste menstruatie.
Er zijn verschillende redenen waarom generaties vrouwen de verminking hebben ondergaan. De FGM moet voorkomen dat (getrouwde) vrouwen vreemdgaan. Zonder FGM is het onmogelijk een huwelijkspartner te vinden. Jonge meisjes kunnen soms niet wachten totdat ze de FGM ondergaan om bij de vrouwen te horen. Niet wetende wat ze moeten doormaken. Menig vrouw weet gewoon niet beter dan dat het normaal is.
De FGM kan worden uitgevoerd door dezelfde vrouwen die de geboortes in de bush begeleiden. Er wordt een mesje gebruikt dat niet steriel is en hetzelfde geldt voor de naald en draad waarmee de huid wordt dicht gehecht. Meestal bezit de vrouw die het uitvoert één mesje, dat keer op keer wordt gebruikt.
Met een beetje pech loopt het meisje een infectie op of bloed het dood.
Als het geluk heeft en het wel overleefd dan heeft het grote kans om in de rest van haar leven regelmatig urineweginfecties op te lopen doordat urine en bloed letterlijk uit een klein gaatje moeten lekken. Veel vrouwen krijgen uiteindelijk ernstige nierproblemen.
Vlak voor de trouwdag wordt soms met een mesje een gedeelte van de FGM opgeheven. Tijdens een bevalling wordt de FGM ook gedeeltelijk of geheel opengesneden. (een voorbeeld van zo'n mesje is te zien op de foto boven dit stukje) Na de bevalling wordt het weer dicht gehecht.
Om een eind aan dit gebruik te maken organiseert APDA bijeenkomsten in de dorpen. Aan de mannen wordt een video getoond van een jong meisje dat een FGM ondergaat. Aangezien het een vrouwen aangelegenheid is weten veel mannen niet wat hun dochters, zussen en vrouwen voor verschikking moeten doormaken.
Langzaam aan worden er in Afar steeds minder meisjes verminkt.
Als de vrouwen bij ons komen bevallen knippen we de FGM open met een steriele schaar. We hechten het niet opnieuw dicht en geven de vrouwen ook het dringende advies dit niet alsnog te laten doen in de bush. Als de vrouw is bevallen van een dochter zeggen we haar het meisje niet te laten verminken.
Uiteindelijk zijn het de vrouwen die voor hun rechten op moeten gaan komen en een eind moeten maken aan dit gruwelijke gebruik.
maandag 19 maart 2012
Gewenning
Na een tijdje wordt het allemaal normaal.
De vrouwen die ik elk spreekuur van de weegschaal af trek en probeer duidelijk te maken dat je op een weegschaal moet gaat staan en niet gaan zitten.
Het licht dat ´s avonds regelmatig uit valt.
De vrouwen die bij het plaatsnemen op een onderzoeksbank automatisch op hun zij gaan liggen. En je dan vol verwachting, op een elleboog steunend, aan kijken.
Er overal stof en zand ligt.
Dat er altijd en overal personeel ligt te slapen. Ieder uur van de dag.
Er elke nacht een schitterende sterrenhemel te zien is als ik vanonder mijn klamboe de nacht in kijk.
Er iemand binnen komt lopen, niks zegt, een tijdje naar je staart en weer vertrekt.
Dat er niemand rent, hoeveel spoed er ook is.
Als er een abnormale bevinding is, het netjes wordt genoteerd maar niet wordt doorgegeven.
Het voelt alsof je een strandwandeling maakt als je naar het dorp loopt.
Vrouwen na de geboorte van hun kind, er niet naar omkijken en het niet voeden, en er dan toch nooit een probleem met borstvoeding is.
Het eten altijd hetzelfde is.
De meeste vrouwen rond de 40-45 kilo wegen
De moskee dan wel de kerk vanaf 's ochtends een uurtje of vier iedereen proberen wakker te houden.
Het hele dorp chat gebruikt.
Alle kinderen 'China' roepen als je voorbij loopt.
En er zo nog wel tientallen op te noemen zijn.
De vrouwen die ik elk spreekuur van de weegschaal af trek en probeer duidelijk te maken dat je op een weegschaal moet gaat staan en niet gaan zitten.
Het licht dat ´s avonds regelmatig uit valt.
De vrouwen die bij het plaatsnemen op een onderzoeksbank automatisch op hun zij gaan liggen. En je dan vol verwachting, op een elleboog steunend, aan kijken.
Er overal stof en zand ligt.
Dat er altijd en overal personeel ligt te slapen. Ieder uur van de dag.
Er elke nacht een schitterende sterrenhemel te zien is als ik vanonder mijn klamboe de nacht in kijk.
Er iemand binnen komt lopen, niks zegt, een tijdje naar je staart en weer vertrekt.
Dat er niemand rent, hoeveel spoed er ook is.
Als er een abnormale bevinding is, het netjes wordt genoteerd maar niet wordt doorgegeven.
Het voelt alsof je een strandwandeling maakt als je naar het dorp loopt.
Vrouwen na de geboorte van hun kind, er niet naar omkijken en het niet voeden, en er dan toch nooit een probleem met borstvoeding is.
Het eten altijd hetzelfde is.
De meeste vrouwen rond de 40-45 kilo wegen
De moskee dan wel de kerk vanaf 's ochtends een uurtje of vier iedereen proberen wakker te houden.
Het hele dorp chat gebruikt.
Alle kinderen 'China' roepen als je voorbij loopt.
En er zo nog wel tientallen op te noemen zijn.
woensdag 14 maart 2012
Twijfel
De zwangere vrouw die in een van de tenten op de ziekenhuis compound verblijft is nog niet bevallen. Ze is bij ons omdat ze alle drie de voorgaande zwangerschappen haar kinderen tijdens de bevalling verloren heeft. Drie keer een stuitbevalling in de bush. Dit keer wordt het bij de eerste de beste wee een keizersnede.
Er begint nu alleen een klein probleempje te ontstaan. Binnen een paar dagen moet de gynaecoloog voor een aantal weken naar Engeland en dan is er geen dokter om de keizersnede te verrichten. We weten niet precies hoe ver de vrouw zwanger is en het is misschien niet zo´n goed idee om het kind nu geboren te laten worden. Het zou wel eens te vroeg kunnen zijn voor het kind en omdat we geen kinderarts hebben voor een optimale opvang, kan het wel eens slecht aflopen.
Na veel wikken en wegen hebben we bedacht dat we op de dag van het vertrek van de gynaecoloog de vrouw naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis sturen waar ter zijner tijd een keizersnede kan worden verricht. Het ziekenhuis ligt op zo´n vier tot zes uur rijden. Insturen op het moment dat de vrouw weeën krijgt betekent waarschijnlijk dat ze onderweg bevalt, geen optie dus.
Op zondagochtend, de dag voor vertrek, bespreken we het plan met de vrouw. Na lang praten geeft de vrouw aan dat ze niet naar het andere ziekenhuis kan gaan omdat ze daar geen geld voor heeft. Wat nu? De vrouw bij ons vaginaal laten bevallen zonder gynaecoloog zien we totaal niet zitten. We laten de vrouw nogmaals op de onderzoeksbank plaatsnemen en kijken nog eens goed naar haar buik. We schatten dat ze ongeveer 36 weken zwanger is. Het zou iets meer maar ook iets minder kunnen zijn. Dan besluiten we uit alle slechte opties de minst slechte voor te stellen. Vandaag de keizersnede verrichten en hopen en hard bidden dat het kind ver genoeg ontwikkeld is om het leven buiten de baarmoeder aan te kunnen. De vrouw wil het eerst bespreken met haar familie. We dachten dat de familie in de bush was maar op dit soort momenten blijken er altijd allerlei familieleden in de buurt te zijn. Na een paar uur komt de vrouw terug en geeft aan dat de familie het er niet over eens is maar dat het merendeel akkoord gaat met een keizersnede.
En zo staan we op zondagavond in de operatiekamer. Zodra de baarmoeder open is en we de billen van het kind zien verschijnen weten we genoeg. Dit kind is groot genoeg. Met enige moeite wordt er een prachtig meisje van maar liefst 6 pond geboren.
Dit was een goede beslissing.
Er begint nu alleen een klein probleempje te ontstaan. Binnen een paar dagen moet de gynaecoloog voor een aantal weken naar Engeland en dan is er geen dokter om de keizersnede te verrichten. We weten niet precies hoe ver de vrouw zwanger is en het is misschien niet zo´n goed idee om het kind nu geboren te laten worden. Het zou wel eens te vroeg kunnen zijn voor het kind en omdat we geen kinderarts hebben voor een optimale opvang, kan het wel eens slecht aflopen.
Na veel wikken en wegen hebben we bedacht dat we op de dag van het vertrek van de gynaecoloog de vrouw naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis sturen waar ter zijner tijd een keizersnede kan worden verricht. Het ziekenhuis ligt op zo´n vier tot zes uur rijden. Insturen op het moment dat de vrouw weeën krijgt betekent waarschijnlijk dat ze onderweg bevalt, geen optie dus.
Op zondagochtend, de dag voor vertrek, bespreken we het plan met de vrouw. Na lang praten geeft de vrouw aan dat ze niet naar het andere ziekenhuis kan gaan omdat ze daar geen geld voor heeft. Wat nu? De vrouw bij ons vaginaal laten bevallen zonder gynaecoloog zien we totaal niet zitten. We laten de vrouw nogmaals op de onderzoeksbank plaatsnemen en kijken nog eens goed naar haar buik. We schatten dat ze ongeveer 36 weken zwanger is. Het zou iets meer maar ook iets minder kunnen zijn. Dan besluiten we uit alle slechte opties de minst slechte voor te stellen. Vandaag de keizersnede verrichten en hopen en hard bidden dat het kind ver genoeg ontwikkeld is om het leven buiten de baarmoeder aan te kunnen. De vrouw wil het eerst bespreken met haar familie. We dachten dat de familie in de bush was maar op dit soort momenten blijken er altijd allerlei familieleden in de buurt te zijn. Na een paar uur komt de vrouw terug en geeft aan dat de familie het er niet over eens is maar dat het merendeel akkoord gaat met een keizersnede.
En zo staan we op zondagavond in de operatiekamer. Zodra de baarmoeder open is en we de billen van het kind zien verschijnen weten we genoeg. Dit kind is groot genoeg. Met enige moeite wordt er een prachtig meisje van maar liefst 6 pond geboren.
Dit was een goede beslissing.
zaterdag 10 maart 2012
Ambulance
Het ziekenhuis beschikt over een ambulance met chauffeur. De chauffeur werd aangenomen omdat hij Engels sprak en goed kon rijden. De ervaring leerde dat hij geen Engels verstond dan wel sprak en zijn rijstijl verschrikkelijk is.
De ambulance is er om vrouwen die snel behandeling in het ziekenhuis nodig hebben, te vervoeren. Er is geen apparatuur in de ambulance om onderweg al het nodige aan zorg te kunnen geven, zoals wij dat wel in de westerse wereld gewend zijn.
De Afar kunnen een beroep op het vervoermiddel doen door te bellen of een kennis/familielid uit de buurt naar het ziekenhuis te sturen. Als er een beroep op het vervoermiddel wordt gedaan gaat het nogal eens om een vrouw die heel erg ziek is en heel erg bloedt. De chauffeur wordt gebeld en gaat op pad.
Na een paar uur komt de ambulance terug en zien we een vrouw verschijnen die komt voor een controle, gebroken vliezen heeft, of helemaal geen patiënt. Als er helemaal geen patiënt wordt afgeleverd, is meestal de verklaring dat de vrouw bij aankomst van de ambulance weigerde om mee te gaan.
Na een aantal van dit soort ritjes gaat de vraag toch rijzen of de bevolking niet goed begrijpt waarvoor de ambulance dient dan wel er een handig vervoermiddel inziet voor boodschappen/taxi van en naar de bush bush.
Het vervelende is dat als de ambulance gestuurd wordt naar een vrouw die alleen maar een controle wil er op dat moment geen ambulance meer beschikbaar is voor een vrouw die het misschien echt nodig heeft.
Er werd al besloten dat de familie die voor de ambulance belde zelf voor de benzine moet betalen. Maar nog steeds kwamen er veel onnodige oproepen. Een nieuw idee kwam bij ons op. Bij de eerstvolgende oproep zou ik met de ambulance meerijden om te zien wat er gebeurd.
Al snel kwam die oproep, halverwege de middag kwam er een man die voor een ver familielid in de bush vervoer vroeg. De vrouw was uiteraard erg ziek en verloor veel bloedt. Omdat we wel een beetje klaar zijn met het gebrek aan info, probeerden we meer details uit de man te krijgen. Uiteindelijk bleek het om een 23 jarige vrouw te gaan die van haar eerste kind zou gaan bevallen, de vliezen waren gebroken en ze had weeën. De vrouw moest zo'n veertig kilometer verder ergens in de bush bush worden opgehaald.
Ik stond gereed met een tasje met noodmateriaal en vooral heel veel goede zin in dit uitstapje. Maar toen kwam er meer en meer personeel rondom ons staan. Een van de verpleegkundige verwoordde voor de groep dat ik absoluut niet mee kon omdat het een te gevaarlijk gebied is. Ik zag het avontuur in rook op gaan. Verpleegkundige K. wilde zich wel opofferen. Margareth riep hem nog een tikkeltje cynisch na dat hij een vrouw en kinderen achterliet als hij niet meer terugkwam en dat beter A. mee kon gaan want die was vrijgezel. A, stadsjongen uit Addis Abeba, mompelde dat het veel te gevaarlijk was en hij absoluut niet dat gebied in ging. K. zat inmiddels al voorin de ambulance.
Na een uur of vier/vijf kwam de ambulance terug de ziekenhuiscompound op. Er stapten zowaar twee zwangere vrouwen en een geit uit. K. verscheen ook ongedeerd uit de ambulance. Hij vertelde ons dat de eerste vrouw zwanger van haar derde kind was en buikpijn had en de andere zwanger van haar zesde kind met mogelijk gebroken vliezen. De geit was meegekomen om verkocht te worden waarna de kosten voor het ziekenhuis betaald konden worden. Verder vertelde K. dat hij zo beroerd was geworden dat hij had moeten overgeven.
Ik zag de ambulance in mijn verbeelding al door de woestijn rijden, twee zwangere vrouwen en een geit vervoerend en een kotsende K. hangend uit het zijraam.
Geen stap verder in het ambulanceprobleem.
maandag 5 maart 2012
Uitstapje
We, Jane en ik, hebben een paar dagen vrijaf gekregen. In Mille zijn we 24-7 paraat en het is na een maand fijn om een paar dagen het ziekenhuis te verlaten.
We wilden wel wat meer van Ethiopië ontdekken en besloten om naar Lalibela af te reizen.
De busrit naar Lalibela wordt in de Lonely Planet omschreven als een zware pelgrimstocht en het vliegtuig wordt aangeraden als eerste keuze voor vervoer van en naar bovengenoemde plaats. Zo cheap als we zijn gingen wij uiteraard met de bus.
Kan alleen maar zeggen dat de Lonely Planet gelijk had.
We vertrokken vanuit Bahar Dar met de zogenaamde minibus, een grote grefo bak waar je met een beetje stouwen heel veel mensen in krijgt. Omdat we blank zijn betaalden we meer dan maximaal voor ons buskaartje. Maar we zouden zowaar om 4uur ´s ochtends bij het hotel opgehaald worden en er werd een plekje voorin het minibusje gereserveerd. Daarnaast zouden ze onze overstap in Gashena naar Lalibela regelen.
Om drie uur die nacht werd er op onze deur gebonsd. We gingen al vertrekken, een verklaring voor het vervroegde vertrek kregen we niet. We werden achterin het busje gepropt want voorin was er geen plek meer. Ik hoopte maar dat m'n polsbandjes en anti-wagenziekten tabletten hun werk zouden doen.
Tien voor zeven in de ochtend werden we uit het busje gegooid in Gashena. Hoe we in Lalibela moesten komen, dat konden we zelf wel uitzoeken. En zo stonden we in de vroege ochtend, op straat, hopende op een bus die naar Lalibela zou gaan. Om negen uur kwam die aan en drie kwartier later vertrokken we. Nog maar 62 kilometer naar Lalibela. We waren door de vermoeidheid een beetje vergeten dat we nog een berg moesten beklimmen en het een onverharde weg is. We kregen een klapband en daarnaast stonden we meer dan anderhalf uur stil omdat er in een van de bergdorpen een grote hoeveelheid dozen met tomaten op het dak moesten worden geladen. Nog een viertal kippen werden onder een stoel geduwd en verder gingen we.
Om half twee in de middag, na ruim tien uur reizen, rolden we gehuld in stof en oververhit, in Lalibela uit de bus.
We wisten toen nog niet dat de terugreis vanuit Lalibela nog erger werd.
We wilden wel wat meer van Ethiopië ontdekken en besloten om naar Lalibela af te reizen.
De busrit naar Lalibela wordt in de Lonely Planet omschreven als een zware pelgrimstocht en het vliegtuig wordt aangeraden als eerste keuze voor vervoer van en naar bovengenoemde plaats. Zo cheap als we zijn gingen wij uiteraard met de bus.
Kan alleen maar zeggen dat de Lonely Planet gelijk had.
We vertrokken vanuit Bahar Dar met de zogenaamde minibus, een grote grefo bak waar je met een beetje stouwen heel veel mensen in krijgt. Omdat we blank zijn betaalden we meer dan maximaal voor ons buskaartje. Maar we zouden zowaar om 4uur ´s ochtends bij het hotel opgehaald worden en er werd een plekje voorin het minibusje gereserveerd. Daarnaast zouden ze onze overstap in Gashena naar Lalibela regelen.
Om drie uur die nacht werd er op onze deur gebonsd. We gingen al vertrekken, een verklaring voor het vervroegde vertrek kregen we niet. We werden achterin het busje gepropt want voorin was er geen plek meer. Ik hoopte maar dat m'n polsbandjes en anti-wagenziekten tabletten hun werk zouden doen.
Tien voor zeven in de ochtend werden we uit het busje gegooid in Gashena. Hoe we in Lalibela moesten komen, dat konden we zelf wel uitzoeken. En zo stonden we in de vroege ochtend, op straat, hopende op een bus die naar Lalibela zou gaan. Om negen uur kwam die aan en drie kwartier later vertrokken we. Nog maar 62 kilometer naar Lalibela. We waren door de vermoeidheid een beetje vergeten dat we nog een berg moesten beklimmen en het een onverharde weg is. We kregen een klapband en daarnaast stonden we meer dan anderhalf uur stil omdat er in een van de bergdorpen een grote hoeveelheid dozen met tomaten op het dak moesten worden geladen. Nog een viertal kippen werden onder een stoel geduwd en verder gingen we.
Om half twee in de middag, na ruim tien uur reizen, rolden we gehuld in stof en oververhit, in Lalibela uit de bus.
We wisten toen nog niet dat de terugreis vanuit Lalibela nog erger werd.
vrijdag 24 februari 2012
Geboorte rituelen
Tijdens een les over het reanimeren van een baby stapt een van de verpleegkundigen naar voren.
Of ze mag vertellen hoe zij als traditionele geboortebegeleider heeft geleerd om een kind te reanimeren. En dat horen we maar al te graag. Hier kunnen wij van leren, wat wordt er momenteel in de bush gedaan aan reanimatie, waarom en hoe kunnen we dat op een goede manier verbeteren.
De verpleegkundige pakt de reanimatie pop en toont ons de handelingen die ze verricht als een kind slecht ter wereld komt, slap is en niet ademt. Ze blaast over het gezicht en de schedel heen daarna zuigt ze met de mond slijm uit de neus en spuugt het uit. Ook tikt ze op de borst ter hoogte van het hart om het te activeren. Dit alles herhaalt ze zolang als het nodig is, tot het kind zelf gaat ademen of het overleden is.
Na de geboorte zijn er ook nog een paar andere gebruiken. De traditionele geboortebegeleider houdt het kind vast en begint vanaf de top van het hoofd de huid strak te trekken en gaat zo het hele lichaam af. Ze doet dit omdat het daar een mooi mens van wordt. Dan houdt ze het kind op de kop en doopt de bovenkant van het hoofd in een plas of emmer water. Dit wordt gedaan om de fontanellen op het hoofd van de baby te laten sluiten.
Het laatste onderdeel is het uitroken van al het vuil en slechte stoffen uit de baby. Dit wordt gedaan door in huis, de ronde tent, vuur te stoken en zoveel mogelijk rook te verkrijgen. Als het kind door alle rook gaat braken en onwel wordt is dit een teken van zuivering van het kind.
Of ze mag vertellen hoe zij als traditionele geboortebegeleider heeft geleerd om een kind te reanimeren. En dat horen we maar al te graag. Hier kunnen wij van leren, wat wordt er momenteel in de bush gedaan aan reanimatie, waarom en hoe kunnen we dat op een goede manier verbeteren.
De verpleegkundige pakt de reanimatie pop en toont ons de handelingen die ze verricht als een kind slecht ter wereld komt, slap is en niet ademt. Ze blaast over het gezicht en de schedel heen daarna zuigt ze met de mond slijm uit de neus en spuugt het uit. Ook tikt ze op de borst ter hoogte van het hart om het te activeren. Dit alles herhaalt ze zolang als het nodig is, tot het kind zelf gaat ademen of het overleden is.
Na de geboorte zijn er ook nog een paar andere gebruiken. De traditionele geboortebegeleider houdt het kind vast en begint vanaf de top van het hoofd de huid strak te trekken en gaat zo het hele lichaam af. Ze doet dit omdat het daar een mooi mens van wordt. Dan houdt ze het kind op de kop en doopt de bovenkant van het hoofd in een plas of emmer water. Dit wordt gedaan om de fontanellen op het hoofd van de baby te laten sluiten.
Het laatste onderdeel is het uitroken van al het vuil en slechte stoffen uit de baby. Dit wordt gedaan door in huis, de ronde tent, vuur te stoken en zoveel mogelijk rook te verkrijgen. Als het kind door alle rook gaat braken en onwel wordt is dit een teken van zuivering van het kind.
maandag 20 februari 2012
Mille
Het dorp Mille, waar het ziekenhuis is gelegen, ligt in de provincie Afar.
De belangrijkste bron van inkomsten komt van de voortdurend passerende truckers die hun handelswaar van Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië en de haven van Djibouti rijden en vice versa. Djibouti is een land ten westen van Ethiopië. Het is een klein land maar heeft een belangrijke positie door de haven die handelsverkeer over de Rode zee mogelijk maakt.
In Mille wonen naar schatting tussen de 10.000 en 20.000 inwoners. Het dorp bestaat uit drie gedeelten, het eerste waar niemand hier de naam van schijnt te weten, de tweede Upper Mille. Het derde is Lower Mille, de naam geeft al aan dat het lager ligt dan de voorgenoemde. Tussen Upper Mille en Lower Mille bevind zich de rivier Awash, er is een brug die de dorpen met elkaar verbind. Omdat het ziekenhuis vrij hoog ligt kun je heel goed zien hoe de vele trucks de brug over gaan. Er kan er maar een tegelijk op de brug rijden, de constructie kan niet meer gewicht aan. Er is daardoor altijd aan beide kanten van de brug een wachtende rij met vrachtauto´s. Zelfs ´s avonds laat zie ik nog vrachtauto´s de brug oversteken. De handel gaat 24/7 door.
Een wonderlijk natuurverschijnsel dat we hier dagelijks zien zijn kleine tornado´s, tientallen meters hoog die zich een weg banen door de woestijn. Als je in een tornado terechtkomt bevind je je voor een paar seconden in een enorme storm. Wel je ogen dicht houden want je wordt bedolven onder een lading zand en stof.
Terug naar het dorp, wij wonen in Lower Mille, dit gedeelte heeft veel kleine winkeltjes waar een beperkt aantal producten te koop zijn. Aan groenten zijn er aardappels, wortels, tomaten, uien, kool en soms mais te koop. Mango´s en bananen zijn het te verkrijgen fruit. Verder kun je kleine pakjes biscuitjes kopen en ik geniet dagelijks van een colaatje. Hoe Coca Cola het doet weet ik niet maar op elke afgelegen plek ter wereld kun je wel een flesje met het zwarte genot kopen.
Er is een health centre dat bijna nooit bemand is. Een apotheek die een gedeelte van de basis medicatie heeft. Voor het ziekenhuis worden hier zoveel mogelijk medicijnen gekocht om de band met de lokale ondernemers te verstevigen en de prijs die wordt gevraagd is goed.
Er is een basisschool, een moskee en een orthodoxe kerk. De meeste mensen in Mille zijn moslim. Een klein gedeelte van de mensen in het dorp is orthodox en wat opvalt, het zijn de beter geklede en verdienende mensen die naar deze kerk gaan. Ook spreken de meeste mensen Amhaars en dat geeft aan dat ze van buiten de provincie Afar zijn gekomen.
Afgelopen zondag gingen we naar de orthodoxe kerk, alleen voor het laatste stukje dienst want ze beginnen om vier uur in de ochtend en het eindigt rond negen uur. De dienst vind buiten de typische ronde kerk plaats en de mensen zitten op de traptreden of op de grond. Ik kan niks van de dienst verstaan maar het is wel mooi om de gemeenschap te zien en de dans en muziek te aanschouwen. We hadden het geluk een bruiloftsceremonie mee te maken. Nou ja, we zagen de bruid en bruidegom knikkebollend vooraan zitten. Waarschijnlijk hadden ze vanaf vier uur de dienst moeten bijwonen en konden ze niet langer hun ogen open houden.
Na de dienst gingen we naar het dorp voor ontbijt. Brood en ei, heerlijk na anderhalve week hetzelfde ontbijt en met nog weken van hetzelfde in het vooruitzicht.
De belangrijkste bron van inkomsten komt van de voortdurend passerende truckers die hun handelswaar van Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië en de haven van Djibouti rijden en vice versa. Djibouti is een land ten westen van Ethiopië. Het is een klein land maar heeft een belangrijke positie door de haven die handelsverkeer over de Rode zee mogelijk maakt.
In Mille wonen naar schatting tussen de 10.000 en 20.000 inwoners. Het dorp bestaat uit drie gedeelten, het eerste waar niemand hier de naam van schijnt te weten, de tweede Upper Mille. Het derde is Lower Mille, de naam geeft al aan dat het lager ligt dan de voorgenoemde. Tussen Upper Mille en Lower Mille bevind zich de rivier Awash, er is een brug die de dorpen met elkaar verbind. Omdat het ziekenhuis vrij hoog ligt kun je heel goed zien hoe de vele trucks de brug over gaan. Er kan er maar een tegelijk op de brug rijden, de constructie kan niet meer gewicht aan. Er is daardoor altijd aan beide kanten van de brug een wachtende rij met vrachtauto´s. Zelfs ´s avonds laat zie ik nog vrachtauto´s de brug oversteken. De handel gaat 24/7 door.
Een wonderlijk natuurverschijnsel dat we hier dagelijks zien zijn kleine tornado´s, tientallen meters hoog die zich een weg banen door de woestijn. Als je in een tornado terechtkomt bevind je je voor een paar seconden in een enorme storm. Wel je ogen dicht houden want je wordt bedolven onder een lading zand en stof.
Terug naar het dorp, wij wonen in Lower Mille, dit gedeelte heeft veel kleine winkeltjes waar een beperkt aantal producten te koop zijn. Aan groenten zijn er aardappels, wortels, tomaten, uien, kool en soms mais te koop. Mango´s en bananen zijn het te verkrijgen fruit. Verder kun je kleine pakjes biscuitjes kopen en ik geniet dagelijks van een colaatje. Hoe Coca Cola het doet weet ik niet maar op elke afgelegen plek ter wereld kun je wel een flesje met het zwarte genot kopen.
Er is een health centre dat bijna nooit bemand is. Een apotheek die een gedeelte van de basis medicatie heeft. Voor het ziekenhuis worden hier zoveel mogelijk medicijnen gekocht om de band met de lokale ondernemers te verstevigen en de prijs die wordt gevraagd is goed.
Er is een basisschool, een moskee en een orthodoxe kerk. De meeste mensen in Mille zijn moslim. Een klein gedeelte van de mensen in het dorp is orthodox en wat opvalt, het zijn de beter geklede en verdienende mensen die naar deze kerk gaan. Ook spreken de meeste mensen Amhaars en dat geeft aan dat ze van buiten de provincie Afar zijn gekomen.
Afgelopen zondag gingen we naar de orthodoxe kerk, alleen voor het laatste stukje dienst want ze beginnen om vier uur in de ochtend en het eindigt rond negen uur. De dienst vind buiten de typische ronde kerk plaats en de mensen zitten op de traptreden of op de grond. Ik kan niks van de dienst verstaan maar het is wel mooi om de gemeenschap te zien en de dans en muziek te aanschouwen. We hadden het geluk een bruiloftsceremonie mee te maken. Nou ja, we zagen de bruid en bruidegom knikkebollend vooraan zitten. Waarschijnlijk hadden ze vanaf vier uur de dienst moeten bijwonen en konden ze niet langer hun ogen open houden.
Na de dienst gingen we naar het dorp voor ontbijt. Brood en ei, heerlijk na anderhalve week hetzelfde ontbijt en met nog weken van hetzelfde in het vooruitzicht.
donderdag 16 februari 2012
Het 'Oh no no no'-moment
Er zijn van die momenten dat je iets aan ziet komen, maar dat het niet lukt om op tijd te voorkomen wat je al had voorzien.
Zo'n moment had ik tijdens de eerste operatie die ik hier zag. Ik zal eerlijk zeggen dat ik blij was toen de eerste patiënt geopereerd moest worden, want ik was toch zo benieuwd hoe het hier op de operatiekamer zou gaan verlopen. De operatiekamer werkt pas sinds een paar weken. Wat belangrijk is om te vertellen dat alle medewerkers hier maar heel minimaal zijn opgeleid, er zijn er zelfs een paar die amper kunnen lezen of schrijven. Laat staan dat ze dat in het engels kunnen en dat maakt het tot een grote uitdaging om mee te werken. Zeker in acute situaties. De reden hiervan is dat in dit gebied er lange tijd onvoldoende scholing is geweest, daarnaast is er een enorm tekort aan medisch personeel. We mogen blij zijn met het personeel wat we hebben.
Begin januari is er voor 10 dagen een Australische anesthesist geweest die een van de verpleegkundigen heeft opgeleid om de anesthesie te doen tijdens een operatie. Er is niet zo heel veel wat er hier gegeven kan worden. Het eerste middel is de ruggenprik, maar als die niet lukt is er nog het tweede en laatste middel ketamine. De ruggenprik wordt door de gynaecoloog gezet.
Naast de verpleegkundige die de anesthesie doet zijn in diezelfde tien dagen de rest van het personeel getraind om te kunnen assisteren tijdens een operatie. Ik geloof niet dat iemand van het personeel voor die tijd ooit een operatie gezien had. Naast het opstarten van de OK moest ook de sterilisatieruimte worden ingericht en uitgedacht hoe, met de beperkte middelen die er zijn, dat proces zo goed mogelijk kan worden uitgevoerd. Wat de Australiër, Margareth en Jane in die tien dagen opereren voor elkaar gekregen hebben is echt te bewonderen.
Tijdens deze voor mij eerste operatie functioneerde ik als omloop, iemand die spullen aangeeft aan deze en gene, en ik had een mooi zicht op wat er gebeurde tijdens de operatie. Jane hield iedereen nauwlettend in de gaten en corrigeerde continu. Het verloopt gewoon nog niet helemaal vlekkeloos. Helaas functioneert ook niet alle apparatuur optimaal. De operatielamp geeft niet echt goed licht, maar waar dat aan ligt is nog niet helemaal duidelijk. Margareth vroeg tijdens de operatie de lamp te verplaatsen omdat ze zo slecht zicht had. De lamp werd naar voren verplaatst en ik dacht 'Oh no no no'. Maar het was al te laat, de lamp raakte de ventilator waardoor er een enorme wolk van stof en zand naar beneden viel recht in de geopende buik van de patiënt.
Dat was dus zo´n moment.
Een paar dagen later verliet de de patiënt in goede conditie het ziekenhuis.
Zo'n moment had ik tijdens de eerste operatie die ik hier zag. Ik zal eerlijk zeggen dat ik blij was toen de eerste patiënt geopereerd moest worden, want ik was toch zo benieuwd hoe het hier op de operatiekamer zou gaan verlopen. De operatiekamer werkt pas sinds een paar weken. Wat belangrijk is om te vertellen dat alle medewerkers hier maar heel minimaal zijn opgeleid, er zijn er zelfs een paar die amper kunnen lezen of schrijven. Laat staan dat ze dat in het engels kunnen en dat maakt het tot een grote uitdaging om mee te werken. Zeker in acute situaties. De reden hiervan is dat in dit gebied er lange tijd onvoldoende scholing is geweest, daarnaast is er een enorm tekort aan medisch personeel. We mogen blij zijn met het personeel wat we hebben.
Begin januari is er voor 10 dagen een Australische anesthesist geweest die een van de verpleegkundigen heeft opgeleid om de anesthesie te doen tijdens een operatie. Er is niet zo heel veel wat er hier gegeven kan worden. Het eerste middel is de ruggenprik, maar als die niet lukt is er nog het tweede en laatste middel ketamine. De ruggenprik wordt door de gynaecoloog gezet.
Naast de verpleegkundige die de anesthesie doet zijn in diezelfde tien dagen de rest van het personeel getraind om te kunnen assisteren tijdens een operatie. Ik geloof niet dat iemand van het personeel voor die tijd ooit een operatie gezien had. Naast het opstarten van de OK moest ook de sterilisatieruimte worden ingericht en uitgedacht hoe, met de beperkte middelen die er zijn, dat proces zo goed mogelijk kan worden uitgevoerd. Wat de Australiër, Margareth en Jane in die tien dagen opereren voor elkaar gekregen hebben is echt te bewonderen.
Tijdens deze voor mij eerste operatie functioneerde ik als omloop, iemand die spullen aangeeft aan deze en gene, en ik had een mooi zicht op wat er gebeurde tijdens de operatie. Jane hield iedereen nauwlettend in de gaten en corrigeerde continu. Het verloopt gewoon nog niet helemaal vlekkeloos. Helaas functioneert ook niet alle apparatuur optimaal. De operatielamp geeft niet echt goed licht, maar waar dat aan ligt is nog niet helemaal duidelijk. Margareth vroeg tijdens de operatie de lamp te verplaatsen omdat ze zo slecht zicht had. De lamp werd naar voren verplaatst en ik dacht 'Oh no no no'. Maar het was al te laat, de lamp raakte de ventilator waardoor er een enorme wolk van stof en zand naar beneden viel recht in de geopende buik van de patiënt.
Dat was dus zo´n moment.
Een paar dagen later verliet de de patiënt in goede conditie het ziekenhuis.
dinsdag 14 februari 2012
Een gezamenlijk huis
Het enige wat ik niet deel in mijn nieuwe onderkomen is het bed. Ik moest wel even slikken toen ik doorhad dat ik heel weinig privacy zou gaan hebben gedurende mijn tijd in Mille. Het gebouw waarin ik slaap deel ik met Margareth en Jane. Er zijn drie kamers waarvan de eerste het kantoor is waar we administratie doen, maar ook even kunnen relaxen op de bank. Gelukkig zijn hier overal ventilatoren om het redelijk uit te kunnen houden midden op de dag als het goed heet is. De tweede kamer is de plek waar ik slaap, de deur sluit niet zo goed waardoor ik er elke nacht een steen achter moet leggen zodat de deur niet de hele nacht al krakend open en dicht slaat door de wind. Ik heb aan twee kanten van de kamer ramen, helaas zonder gordijnen. Verder heb ik een kleine wastafel en een kast die op instorten staat. Als ik iets uit een la wil pakken moet ik de bovenliggende laden optillen om het eruit te kunnen pakken. Boven mijn bed hangt een klamboe, elke ochtend word ik wakker buiten mijn klamboe en dat heeft mij al heel wat muskietenbeten opgeleverd. Gelukkig ben ik nog redelijk afstotend voor de kleine etters, Jane kan de foto´s van haar opgezette armen en benen voor een goede prijs verkopen aan een uitgever van boeken over ernstige huidafwijkingen. Maar goed mijn kamer geeft dus nul privacy en er ligt altijd een hele berg zand en stof omdat we hier in een woestijn leven.
De derde kamer is de plek waar Jane slaapt en waar de badkamer aan grenst. Margareth slaapt meestal buiten. De badkamer deel ik met Jane en Margareth. Het verbaasd me elke keer weer dat nieuwbouw eruit ziet alsof het al meer dan dertig jaar gebruikt is, de douche hangt scheef en het toilet gaat ook zo zijn eigen gang. Er is alleen koud water maar dat is hier niet zo heel erg, als je een warme douche wilt moet je halverwege de middag gaan want dan is het water in de tank opgewarmd door de zon. Als je aan het eind van de middag gaat loop je het risico levend te verbranden.
Een heel klein nadeel aan onze badkamer. Naast ons toilet hangt niet een rolletje wc-papier maar een kleine tuinslang die het effect heeft van een hogedrukspuit. Toen ik over dit object begon tegen Jane glimlachte die mierzoet. Hoe krijg ik mijn achterwerk droog na die waterval, vroeg ik Jane. Zij stond op en gaf een demonstratie met haar heupen, just shake it! Jane kwam niet meer bij van het lachen.
De derde kamer is de plek waar Jane slaapt en waar de badkamer aan grenst. Margareth slaapt meestal buiten. De badkamer deel ik met Jane en Margareth. Het verbaasd me elke keer weer dat nieuwbouw eruit ziet alsof het al meer dan dertig jaar gebruikt is, de douche hangt scheef en het toilet gaat ook zo zijn eigen gang. Er is alleen koud water maar dat is hier niet zo heel erg, als je een warme douche wilt moet je halverwege de middag gaan want dan is het water in de tank opgewarmd door de zon. Als je aan het eind van de middag gaat loop je het risico levend te verbranden.
Een heel klein nadeel aan onze badkamer. Naast ons toilet hangt niet een rolletje wc-papier maar een kleine tuinslang die het effect heeft van een hogedrukspuit. Toen ik over dit object begon tegen Jane glimlachte die mierzoet. Hoe krijg ik mijn achterwerk droog na die waterval, vroeg ik Jane. Zij stond op en gaf een demonstratie met haar heupen, just shake it! Jane kwam niet meer bij van het lachen.
maandag 13 februari 2012
Een tent om in te verwachten
Op dinsdag en donderdag ochtend wordt er spreekuur gehouden in het ziekenhuis. Margareth ziet alle gynaecologische patiënten en Jane en ik alle zwangere patiënten. Inmiddels is een groot deel van het personeel weer terug, maar een aantal is ook alweer vertrokken of zijn nog steeds niet op komen dagen.
Deze ochtend zie ik een nieuwe zwangere op het spreekuur voorbij komen. Ze is zwanger van haar vierde kind. De drie baby's die ze eerder heeft gebaard zijn allemaal overleden tijdens de bevalling. Wat ik begrijp is dat ze drie keer in 'the bush', dat noemen ze hier alles buiten het dorp, is bevallen. Drie keer was het een stuitbevalling. Nu heeft ze anderhalve dag, per kameel, gereisd om bij ons voor controle te komen. We onderzoeken haar en waarschijnlijk is ze zo'n 28 weken zwanger. Geen enkele patiënte weet hier precies hoe ver ze zwanger is.
We willen deze vrouw de komende tijd regelmatig controleren met de hoop dat ze deze keer bij ons in het ziekenhuis bevalt van een levend kind. Voor vrouwen als deze is er op het ziekenhuisterrein een speciale plek gecreëerd. Er zijn een aantal traditionele tenten neergezet, dezelfde als waar zij in wonen, en daar kunnen ze in verblijven tot aan de bevalling. Zo kunnen wij een oogje op de zwangere houden en hoeven de vrouwen als ze gaan bevallen niet eerst anderhalve dag per voet of kameel te reizen om bij ons in het ziekenhuis te komen. Want dat kan hier in de woestijn het verschil zijn tussen het bevallen van een levend of dood kind.
Deze ochtend zie ik een nieuwe zwangere op het spreekuur voorbij komen. Ze is zwanger van haar vierde kind. De drie baby's die ze eerder heeft gebaard zijn allemaal overleden tijdens de bevalling. Wat ik begrijp is dat ze drie keer in 'the bush', dat noemen ze hier alles buiten het dorp, is bevallen. Drie keer was het een stuitbevalling. Nu heeft ze anderhalve dag, per kameel, gereisd om bij ons voor controle te komen. We onderzoeken haar en waarschijnlijk is ze zo'n 28 weken zwanger. Geen enkele patiënte weet hier precies hoe ver ze zwanger is.
We willen deze vrouw de komende tijd regelmatig controleren met de hoop dat ze deze keer bij ons in het ziekenhuis bevalt van een levend kind. Voor vrouwen als deze is er op het ziekenhuisterrein een speciale plek gecreëerd. Er zijn een aantal traditionele tenten neergezet, dezelfde als waar zij in wonen, en daar kunnen ze in verblijven tot aan de bevalling. Zo kunnen wij een oogje op de zwangere houden en hoeven de vrouwen als ze gaan bevallen niet eerst anderhalve dag per voet of kameel te reizen om bij ons in het ziekenhuis te komen. Want dat kan hier in de woestijn het verschil zijn tussen het bevallen van een levend of dood kind.
donderdag 9 februari 2012
Het ziekenhuis
Inmiddels een paar dagen in Mille. Het voelt alsof ik hier al weken ben. Het ziekenhuis is nog maar net een paar maanden open en begin januari zijn de eerste patiënten geopereerd. Het gebouw is grotendeels af maar nog niet alle benodigde apparatuur is aanwezig. Maar er is een groot positief punt in vergelijking met Mota, er is stromend water! En dat maakt een wereld van verschil. Om eerlijk te zijn is er nu even geen stromend water maar er is ons belooft dat het morgen weer gefixed moet zijn. Niet erg prettig om in een gebied waar de temperatuur vandaag ver boven de dertig graden is, geen stromend water te hebben en het laatste beetje water wat er nog in het vat staat kan ons niet heel lang meer van het hoognodige voorzien.
Toen ik hier afgelopen vrijdag arriveerde en bij het personeelsverblijf werd afgezet liep ik een rommelig kantoor in waar ik twee blanke vrouwen in ziekenhuisuniform onderuitgezakt op een bank zag zitten. De ene vrouw 71 jaar oud, de ander 52. De eerste een Engelse gynaecoloog de tweede verloskundige. Ze verwelkomden me hartelijk en waren erg blij dat er nu een derde helper bijkwam. We hebben een groot probleem vandaag zeiden ze, we hebben geen personeel. Alle dertien man medisch personeel, waaronder verloskundigen/verpleegkundigen waren ofwel naar een training of gewoon verdwenen. Ongelofelijk maar waar. Er lagen 7 patiënten op de afdeling en geen personeel om naar hen om te zien. Vervolgens excuseerde ze zich voor de rommel en stof in het kantoor. De schoonmaker is er ook niet en we weigeren om dit zelf te doen terwijl hij ervoor wordt betaald.
Ik plofte naast hen op de bank en nam dankbaar de kop thee die me aangereikt werd aan. Het belooft weer een hele uitdaging te worden de komende weken.
Toen ik hier afgelopen vrijdag arriveerde en bij het personeelsverblijf werd afgezet liep ik een rommelig kantoor in waar ik twee blanke vrouwen in ziekenhuisuniform onderuitgezakt op een bank zag zitten. De ene vrouw 71 jaar oud, de ander 52. De eerste een Engelse gynaecoloog de tweede verloskundige. Ze verwelkomden me hartelijk en waren erg blij dat er nu een derde helper bijkwam. We hebben een groot probleem vandaag zeiden ze, we hebben geen personeel. Alle dertien man medisch personeel, waaronder verloskundigen/verpleegkundigen waren ofwel naar een training of gewoon verdwenen. Ongelofelijk maar waar. Er lagen 7 patiënten op de afdeling en geen personeel om naar hen om te zien. Vervolgens excuseerde ze zich voor de rommel en stof in het kantoor. De schoonmaker is er ook niet en we weigeren om dit zelf te doen terwijl hij ervoor wordt betaald.
Ik plofte naast hen op de bank en nam dankbaar de kop thee die me aangereikt werd aan. Het belooft weer een hele uitdaging te worden de komende weken.
zaterdag 4 februari 2012
De weg naar Mille
Zes uur in de ochtend zouden we vertrekken. Ik had de omschrijving van de auto en de naam van de chauffeur gekregen. Om zes uur verliet ik mijn hotelkamer, ik ken de Ethiopiërs inmiddels een beetje. Op het moment dat ik was uitgecheckt en de spullen naar de weg had gesleept kwam de auto aanrijden.
De koffers werden in de laadbak van de truck gezet en goed vastgemaakt, ik stapte in de auto en deed mijn veiligheidsgordel om, helaas niks om in vast te klikken. De chauffeur keek er eens naar, nee niks om vast te maken, en hij mompelde nog iets over een onderhoudsbeurt van de auto. Geen veiligheidsgordel dus. Niet heel prettig in een land waar het verkeer niet al te best is.
Het kostte ons bijna een uur om Addis uit te komen, er was nog niet veel verkeer op de weg maar de straten zijn niet heel best en echt goed doorrijden kun je niet. Na dat uur begon ik me door al het optrekken en remmen iets minder prettig te voelen. Na anderhalf uur voelde ik me groen en was in dubio om mijn hoofd alvast uit het raam te hangen of dat ik het zo nodig nog wel zou halen om het raam te openen en mijn hoofd er uit te steken. Het idee dat ik nog zeker 7 uur in de auto moest zitten maakte het er niet veel beter op.
De chauffeur keek me eens aan, ik had nog niet gezegd dat ik me niet al te best voelde maar hij stopte de auto al. "Je ziet er niet comfortabel uit”, zei hij en stapte uit de auto. Ik stapte ook uit snakkend naar frisse lucht. Het liefst ging ik even in de berm liggen, maar bleef toch maar staan. Inmiddels had de chauffeur iets uit een kastje uit de auto gepakt en schroefde wat aan mijn stoel. Dit moet beter zijn, ik keek naar wat hij had gemonteerd, de houder van de veiligheidsriem. En zo stapte we weer in, nadat hij het raam had schoongemaakt door met een fles, water op het raam te gooien en de ruitenwissers aan te zetten. Gelukkig gingen we niet lang daarna in de stad Nazareth stoppen voor het ontbijt. Na een stukje brood en thee voelde ik me weer enigszins opknappen.
Ik moet zeggen dat de rit gezellig was en vrij vlot verliep. Ondanks het feit dat we om de drie dorpen stopten om bekenden te begroeten, mango´s en bananen te kopen, een paar planten voor een vriend, te tanken, wat te drinken kochten en daarnaast ook nog gingen lunchen. Haast bestaat hier gewoon niet.
De laatste twee uur voordat we Mille bereikte kwamen er steeds minder dorpen en werd het landschap droger en de temperatuur steeg snel. Groepen apen en kuddes kamelen zagen we voorbij komen. Iets voor drieën zei de chauffeur high five! Daarna wees hij omhoog naar de heuvel rechts van ons. En daar op de heuvel zag ik de kliniek staan waar ik de twee komende maanden ga werken.
We made it!
De koffers werden in de laadbak van de truck gezet en goed vastgemaakt, ik stapte in de auto en deed mijn veiligheidsgordel om, helaas niks om in vast te klikken. De chauffeur keek er eens naar, nee niks om vast te maken, en hij mompelde nog iets over een onderhoudsbeurt van de auto. Geen veiligheidsgordel dus. Niet heel prettig in een land waar het verkeer niet al te best is.
Het kostte ons bijna een uur om Addis uit te komen, er was nog niet veel verkeer op de weg maar de straten zijn niet heel best en echt goed doorrijden kun je niet. Na dat uur begon ik me door al het optrekken en remmen iets minder prettig te voelen. Na anderhalf uur voelde ik me groen en was in dubio om mijn hoofd alvast uit het raam te hangen of dat ik het zo nodig nog wel zou halen om het raam te openen en mijn hoofd er uit te steken. Het idee dat ik nog zeker 7 uur in de auto moest zitten maakte het er niet veel beter op.
De chauffeur keek me eens aan, ik had nog niet gezegd dat ik me niet al te best voelde maar hij stopte de auto al. "Je ziet er niet comfortabel uit”, zei hij en stapte uit de auto. Ik stapte ook uit snakkend naar frisse lucht. Het liefst ging ik even in de berm liggen, maar bleef toch maar staan. Inmiddels had de chauffeur iets uit een kastje uit de auto gepakt en schroefde wat aan mijn stoel. Dit moet beter zijn, ik keek naar wat hij had gemonteerd, de houder van de veiligheidsriem. En zo stapte we weer in, nadat hij het raam had schoongemaakt door met een fles, water op het raam te gooien en de ruitenwissers aan te zetten. Gelukkig gingen we niet lang daarna in de stad Nazareth stoppen voor het ontbijt. Na een stukje brood en thee voelde ik me weer enigszins opknappen.
Ik moet zeggen dat de rit gezellig was en vrij vlot verliep. Ondanks het feit dat we om de drie dorpen stopten om bekenden te begroeten, mango´s en bananen te kopen, een paar planten voor een vriend, te tanken, wat te drinken kochten en daarnaast ook nog gingen lunchen. Haast bestaat hier gewoon niet.
De laatste twee uur voordat we Mille bereikte kwamen er steeds minder dorpen en werd het landschap droger en de temperatuur steeg snel. Groepen apen en kuddes kamelen zagen we voorbij komen. Iets voor drieën zei de chauffeur high five! Daarna wees hij omhoog naar de heuvel rechts van ons. En daar op de heuvel zag ik de kliniek staan waar ik de twee komende maanden ga werken.
We made it!
donderdag 2 februari 2012
Addis
Aan het eind van de nacht land ik in de hoofdstad van Ethiopië, Addis Abeba. Het vliegtuig gaat recht over de stad heen voor het zijn wielen op het lokale asfalt zet. Zou er hier iemand klagen over de nachtelijke vluchten die dagelijks over de sloppenwijken komen?
Na het invullen van de gebruikelijke formulieren, wisselen van geld, douane en bagagecontrole, loop ik de poorten uit en gelukkig staat er vooraan de menigte van mensen een man met een bord met mijn naam erop. Hij neemt mijn karretje over en weet niet hoe snel hij op dit onchristelijke tijdstip van het vliegveld moet komen. Ik neem heel snel afscheid van oud collega Chantal, die ik bij toeval op Schiphol ontmoette, waarna ik achter de man met mijn spullen aanhol.
Na een onvergetelijk ritje in een auto die de APK al een paar jaar niet gehaald heeft kom ik aan bij het hotel. Helaas, mijn kamer is overboekt. Maar ze hebben nog wel iets anders. Moet ik er wel voor twaalf uur uit zijn want voor de volgende nacht mag ik naar weer een andere kamer. De klok geeft inmiddels vijf uur in de ochtend aan. Ik fluister nog dat ik toch al een paar weken geleden gereserveerd heb en dat ik zo graag in het hoofdgebouw wilde. En loop dan achter de volgende man met mijn spullen aan.
Aangekomen in de kamer verrast het me weinig dat het niet geheel aan de foto's op de website voldoet. Na een keer de wc doorspoelen houdt het op en sta ik daarna weer vertrouwd emmertjes water weg te gieten. Voor het licht dan echt bij me uitgaat zie ik nog net dat ik mijn armen niet tegen het hoofdeinde moet strekken want de elektrische bedrading zal me knallend begroeten. Na een paar uur slapen toch maar opstaan want ik moet immers voor twaalven de kamer uit. Een douche zit er niet in, voor het grote glazen badkamer raam zijn ze het gordijn vergeten.
De volgende kamer heeft gelukkig een minuscuul badkamerraam, verder komt het overeen met de eerste kamer.
In de middag loop ik een rondje door de miljoenenstad. Het valt me opnieuw op hoeveel zwervers en zieken er in Addis zijn. Allen zitten, liggen of kruipen door de stad. De vele kauwgom, zakdoekjes en telefoonkaartenverkopers lopen er weinig beter bij. Een stad waar er voor het aantal mensen een chronisch tekort aan alles is.
Later ontmoet ik mijn oude vrienden, heerlijk om weer even met hen te zijn. Als ik ´s avonds in mijn bed mijn houding niet kan vinden door de kuilen in het matras tel ik al mijn zegeningen af, een dak boven mijn hoofd een bed om in te slapen en een nieuwe werkplek in het vooruitzicht.
Buiten in de straten proberen velen de nacht weer enigszins door te komen.
Na het invullen van de gebruikelijke formulieren, wisselen van geld, douane en bagagecontrole, loop ik de poorten uit en gelukkig staat er vooraan de menigte van mensen een man met een bord met mijn naam erop. Hij neemt mijn karretje over en weet niet hoe snel hij op dit onchristelijke tijdstip van het vliegveld moet komen. Ik neem heel snel afscheid van oud collega Chantal, die ik bij toeval op Schiphol ontmoette, waarna ik achter de man met mijn spullen aanhol.
Na een onvergetelijk ritje in een auto die de APK al een paar jaar niet gehaald heeft kom ik aan bij het hotel. Helaas, mijn kamer is overboekt. Maar ze hebben nog wel iets anders. Moet ik er wel voor twaalf uur uit zijn want voor de volgende nacht mag ik naar weer een andere kamer. De klok geeft inmiddels vijf uur in de ochtend aan. Ik fluister nog dat ik toch al een paar weken geleden gereserveerd heb en dat ik zo graag in het hoofdgebouw wilde. En loop dan achter de volgende man met mijn spullen aan.
Aangekomen in de kamer verrast het me weinig dat het niet geheel aan de foto's op de website voldoet. Na een keer de wc doorspoelen houdt het op en sta ik daarna weer vertrouwd emmertjes water weg te gieten. Voor het licht dan echt bij me uitgaat zie ik nog net dat ik mijn armen niet tegen het hoofdeinde moet strekken want de elektrische bedrading zal me knallend begroeten. Na een paar uur slapen toch maar opstaan want ik moet immers voor twaalven de kamer uit. Een douche zit er niet in, voor het grote glazen badkamer raam zijn ze het gordijn vergeten.
De volgende kamer heeft gelukkig een minuscuul badkamerraam, verder komt het overeen met de eerste kamer.
In de middag loop ik een rondje door de miljoenenstad. Het valt me opnieuw op hoeveel zwervers en zieken er in Addis zijn. Allen zitten, liggen of kruipen door de stad. De vele kauwgom, zakdoekjes en telefoonkaartenverkopers lopen er weinig beter bij. Een stad waar er voor het aantal mensen een chronisch tekort aan alles is.
Later ontmoet ik mijn oude vrienden, heerlijk om weer even met hen te zijn. Als ik ´s avonds in mijn bed mijn houding niet kan vinden door de kuilen in het matras tel ik al mijn zegeningen af, een dak boven mijn hoofd een bed om in te slapen en een nieuwe werkplek in het vooruitzicht.
Buiten in de straten proberen velen de nacht weer enigszins door te komen.
vrijdag 27 januari 2012
Januari 2012, een nieuwe reis!
Nog een paar dagen en dan vertrek ik opnieuw naar Ethiopië.
Hetzelfde land een andere bestemming.
Ik ga werken in een kleine kliniek in de plaats Mille dat ligt in de provincie Afar (ook wel de danakil depressie genoemd), een gebied in het noorden van Ethiopië. Het telt zo’n 1,4miljoen inwoners. (2007)
Het is het laagste gebied van Ethiopië en ook een van de heetste ter wereld.
De organisatie waar ik als vrijwilliger voor ga werken is de Afar Pastoralist Development Association (APDA). Deze organisatie wordt geleid door een Australische vrouw, Valerie Browning. Wie deze bijzondere vrouw is kun je goed zien in het volgende filmpje. Wees gewaarschuwd! Het bevat schokkende beelden maar is daarnaast wel ganz gut voor je Duits. http://youtu.be/exoyhJN00k4
Een nieuw project van de APDA is het bouwen van een kliniek voor verloskundige zorg in Mille. Een gebied waar ongeveer 100.000 mensen leven. Er was tot voor kort geen kliniek waar vrouwen met een gecompliceerde zwangerschap/bevalling terecht konden. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis was drie uur rijden. Te voet heel erg ver.
Dit betekende dat in Afar 1 op de 12 vrouwen overleed aan de complicaties ontstaan tijdens de zwangerschap of bevalling.
APDA heeft nu een project gestart waarbij ze de volgende drie doelen willen bereiken om de moedersterfte sterk te kunnen laten afnemen:
1 Opleiden van zogenaamde ‘geboorte begeleiders’, lokale mensen, die
ongecompliceerde bevallingen kunnen begeleiden en zo nodig, op tijd, verwijzen
naar de kliniek.
2 Wachtcentra’s waar vrouwen die in een medische setting moeten bevallen kunnen
verblijven tot aan de bevalling.
3 Een kliniek, voorlopig door buitenlanders geleid, waar vrouwen met complicaties,
ontstaan tijdens zwangerschap/bevalling, behandeld kunnen worden en van waaruit
alle gezondheidswerkers worden getraind.
De kliniek is nog maar net open en voor de eerste anderhalf jaar werkt er een Engelse gynaecoloog. Het opstarten van de kliniek en het gaan scholen van alle gezondheidswerkers is het begin van een grote uitdaging en een heel mooi project.
Voor meer info over de APDA en het project, check de link die linksboven aan deze pagina staat.
Tot zover heel kort een beschrijving van mijn nieuwe reis. De komende twee maanden zal ik proberen regelmatig een stukje op mijn blog te plaatsen zodat je een beeld krijgt van het leven en werken in een kliniek in het noorden van Ethiopië!
Wordt vervolgd.
Daphne
Hetzelfde land een andere bestemming.
Ik ga werken in een kleine kliniek in de plaats Mille dat ligt in de provincie Afar (ook wel de danakil depressie genoemd), een gebied in het noorden van Ethiopië. Het telt zo’n 1,4miljoen inwoners. (2007)
Het is het laagste gebied van Ethiopië en ook een van de heetste ter wereld.
De organisatie waar ik als vrijwilliger voor ga werken is de Afar Pastoralist Development Association (APDA). Deze organisatie wordt geleid door een Australische vrouw, Valerie Browning. Wie deze bijzondere vrouw is kun je goed zien in het volgende filmpje. Wees gewaarschuwd! Het bevat schokkende beelden maar is daarnaast wel ganz gut voor je Duits. http://youtu.be/exoyhJN00k4
Een nieuw project van de APDA is het bouwen van een kliniek voor verloskundige zorg in Mille. Een gebied waar ongeveer 100.000 mensen leven. Er was tot voor kort geen kliniek waar vrouwen met een gecompliceerde zwangerschap/bevalling terecht konden. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis was drie uur rijden. Te voet heel erg ver.
Dit betekende dat in Afar 1 op de 12 vrouwen overleed aan de complicaties ontstaan tijdens de zwangerschap of bevalling.
APDA heeft nu een project gestart waarbij ze de volgende drie doelen willen bereiken om de moedersterfte sterk te kunnen laten afnemen:
1 Opleiden van zogenaamde ‘geboorte begeleiders’, lokale mensen, die
ongecompliceerde bevallingen kunnen begeleiden en zo nodig, op tijd, verwijzen
naar de kliniek.
2 Wachtcentra’s waar vrouwen die in een medische setting moeten bevallen kunnen
verblijven tot aan de bevalling.
3 Een kliniek, voorlopig door buitenlanders geleid, waar vrouwen met complicaties,
ontstaan tijdens zwangerschap/bevalling, behandeld kunnen worden en van waaruit
alle gezondheidswerkers worden getraind.
De kliniek is nog maar net open en voor de eerste anderhalf jaar werkt er een Engelse gynaecoloog. Het opstarten van de kliniek en het gaan scholen van alle gezondheidswerkers is het begin van een grote uitdaging en een heel mooi project.
Voor meer info over de APDA en het project, check de link die linksboven aan deze pagina staat.
Tot zover heel kort een beschrijving van mijn nieuwe reis. De komende twee maanden zal ik proberen regelmatig een stukje op mijn blog te plaatsen zodat je een beeld krijgt van het leven en werken in een kliniek in het noorden van Ethiopië!
Wordt vervolgd.
Daphne
Abonneren op:
Posts (Atom)