Als vliegen op een hoop stront

Studenten, de grootste ergernis die er in het ziekenhuis is. Hele zwermen zie je soms al in de verte ophopen als je van huis naar het ziekenhuis loopt. Het klit samen en vliegt altijd om je heen.

Als je pech hebt zijn er 20 op de verlosafdeling te vinden. Zonder te vragen of ze al binnen mogen komen staan ze met zijn allen naar een patiënt te staren.
Eerlijk is eerlijk, toen ik in Mota aankwam en van mijn voorgangers hoorden hoe afschuwelijk de studenten waren dacht ik dat het wel een beetje overdreven was. Na een halve dag had ik die mening volledig bijgesteld.

In de maand augustus kwam het gerust voor dat ik op de verloskamer kwam kijken en ik zo´n 10-15 studenten telde die naar het kruis van een bevallende vrouw stonden te staren. Niemand die een hand uitstak of een beetje support gaf. Ik kon me niet voorstellen dat er ook maar een student iets leerde. De verloskundigen die aan het werk waren liepen ze geheel in de weg. Geen stap verzetten ze en als het schouwspel ten einde was dan gingen ze met z'n allen op naar het volgende.

Ik ontplofte bijna als ik zag dat er zo met een patiënt werd omgegaan en ik bonjourde er dan ook altijd minimaal driekwart van de studenten uit. Er mochten er hoogstens drie blijven. Op het moment dat ik mensen aanwees om weg te moeten gaan verstond er geen enkele student meer een woord engels, ze staarden me alleen maar met zn tienen aan. De verloskundigen liet ik er dan zeven aanwijzen, die hadden er duidelijk ook moeite mee om ze te verwijderen. Het was een dagtaak om de insecten te bestrijden

Gelukkig kwam de maand september, een vakantie maand waarbij er geen enkele student meer te vinden was.

Helaas begint het nu weer aan te wakkeren maar we hebben een maand de tijd gehad om over deze plaag na te denken. Onder het mom dat we de studenten graag wat willen leren en dat het met twintig bij een patiënt echt niet gaat, hebben we een nieuw plan ontworpen. Er zijn vijf bedden voor bevallende vrouwen en elk bed heeft nu zijn eigen kleur. Voor elk bed heb ik drie badges gemaakt met diezelfde kleur. Er mogen nu maximaal 3 studenten per patiënt. Zien we een student bij een andere patiënt dan moeten ze van de afdeling af en mogen ze de volgende dag weer terugkomen. En ze moeten de verloskundigen helpen met hun werk. De verloskundigen hebben het plan enthousiast aangenomen.

Afgelopen week kwamen er drie studenten, ik heb ze allemaal een badge opgespeld. Het zag er misschien een klein beetje belachelijk uit omdat er maar één patiënt was en drie studenten maar als je vanaf het begin niet consequent bent dan wordt het nooit wat. Ik instrueerde ze wat ze moesten doen: elk half uur controles en het partogram invullen. De verloskundige zou er op toezien dat het ging gebeuren. Voor de zekerheid checkte ik nog even of ze wel echt engels konden verstaan, geen probleem. Ik liep tevreden naar huis dit kon niet meer mis gaan.

Aan het eind van de ochtend ging ik eens kijken, drie studenten hingen over meubilair heen te staren naar de patiënt. Ik bekeek de bedlijst, geen controle was er gedaan. Ik vroeg hen waarom ze niks hadden gecontroleerd, ze staarden me gedrieën aan, geen reactie. Ik besprak het met de verloskundige en die instrueerde hen opnieuw. Toen ik 's middags kwam kijken was er wederom niks gedaan. Het gaat nog eens oorlog worden.

Een paar dagen later, ik heb gelukkig geen student meer gezien. Bij binnenkomst schud ik net als elke dag iedereen een hand en klappen we met de schouder tegen elkaar aan. Zo begroet ik ook Solomon, onze afdelingsportier, een vriendelijk oude man die mank door het leven gaat. Mijn oog wordt getrokken naar iets wat ik op zijn jasje zie prijken, een groene badge. Ik kan een glimlach niet onderdrukken: ..ben je student geworden Solomon?!”. Nee, hij dacht dat het wel een goed idee was om een naambordje te hebben. Tot op heden heeft hij alleen nog een badge opgespeld maar hij gaat zijn naam er op laten drukken. Trots kijkt hij mij aan en opeens vraagt hij, dat mag toch wel?!. Ik kan het niet over mn hart verkrijgen om de oude man zijn geluk af te nemen. Natuurlijk mag het en ach hij heeft in ieder geval een kleur uitgekozen die bij zijn jasje past.

Het studentensysteem gaat nog wat worden zo.