Beautiful people

Het was zaterdagochtend, de dag nadat we uit Addis terugkwamen. En om heel eerlijk te zijn had ik niet zo veel zin om te gaan werken, een vrij weekend leek me geweldig. Maar hier hebben we altijd dienst dus ik ging gewoon met dr. Arend om half negen naar het ziekenhuis. Onderweg zei dr. Arend nog; "het zal wel rustig zijn want het is weekend''. Dat soort uitspraken moet je gewoon nooit doen. Het was topdrukte.

In een half uur tijd werden er vier kinderen geboren en kwam er nog een vrouw binnen met een vastzittende placenta. En zo overspoeld als we door de week zijn met verloskundigen, zo weinig zijn er in het weekend. Het was een grote chaos. Op de onderzoeksbanken voor de afdeling lagen twee vrouwen, allebei heftig aan het bevallen. De een van haar vierde kind en de ander van haar eerste. De vrouw die van haar vierde kind ging bevallen kon bijna gaan persen, de kinderlijke harttonen waren laag. De verloskundige ging snel de verloskamer klaarmaken en ze was al weg voordat ik had uitgesproken dat we de vrouw beter gelijk mee konden nemen omdat ze anders wel eens buiten de afdeling zou kunnen bevallen. Ik sjorde een beetje aan de patiënt en probeerde haar duidelijk te maken dat ze mee de afdeling op moest komen maar ze begreep me niet en toen ik aan de dertig mensen die buiten zaten probeerde uit te leggen dat ik familieleden nodig had voor deze vrouw was het enige wat ze deden, mij aanstaren. Laat maar zitten dacht ik en rende de afdeling op voor wat hulp. Toen ik terugkwam was het hoofd van het kind al geboren en gelukkig volgde er een stralend kind, ondanks de lage harttonen. Een gelukkige moeder en de vrouw die nog van haar eerste kind moest bevallen had alvast gezien hoe ze haar eigen klusje moest klaren.

Ik nam het pas geboren kind mee naar de verloskamer om het even goed te kunnen beoordelen. Op de verloskamer lagen nog twee vrouwen te bevallen.

Er lag een vrouw die aan het bevallen was van haar eerste kind. 20 jaar oud en verkracht. Ze was gekomen zonder enige familie of vrienden. De verloskundigen hadden haar de dag ervoor op een bed gelegd en niet meer naar haar omgekeken omdat ze niks kon betalen. Gelukkig was dr. Arend langs komen lopen en had ervoor gezorgd dat het ziekenhuis voor de eerste 24uur zorg betaalde. Jammer dat de verloskundigen daar niet zelf op waren gekomen. Maar nu ging ze dan eindelijk bevallen, het kind werd spontaan geboren maar had een slechte start. Ik stond met het kind van de andere moeder maar die kon wel even zonder mijn zorg. Ik beademde het kind en gelukkig herstelde het goed. En toen hoorde we de verloskundige zeggen; ,, O Doctor!”. Arend en ik keken allebei om, de verloskundige dacht dat de placenta geboren werd maar in plaats daarvan kwam er nog een kind. Een onverwachte tweeling. De moeder keek verbijsterd. Het tweede kind had een prima start.

En daar lag de moeder, jong, arm,verkracht, geen familie en zojuist bevallen van een tweeling.

Hoe ga je daar mee om?!

De jonge moeder werd samen met haar twee jongens op de afdeling gelegd. Ik haalde wat truitjes en een stel lakentjes. Sita gaf haar zelf gebreide omslagdoek aan de kinderen. De kinderen hadden het nu in ieder geval warm en gelukkig gingen ze beiden direct goed aan de borst drinken. Er was aan aandacht van het personeel geen te kort, de tweeling is te schattig. Ik zal heel eerlijk zijn dat mijn eierstokken ook even zachtjes klepperden. Wees niet bang, bij de eerstvolgende dramatische bevalling zijn diezelfde eierstokken weer totaal verschrompeld.

De volgende ochtend liepen we visite en zagen dat de moeder en de kinderen het goed deden.

Toen we in de middag even langs de afdeling liepen en de deur van de kamer open deden zagen we twee grote plassen bloed en een po gevuld met....een placenta. De verloskundige was zo onder de indruk geweest van de onverwachte tweeling dat ze er niet aan gedacht had dat er ook twee placenta's hadden moeten komen. Gelukkig leverde het verder weinig problemen meer op.

De moeder vroeg of ze nog langer mocht blijven, wij dachten er niet aan om haar zo op straat te zetten en wilden desnoods zelf nog wel bijbetalen. Het grote probleem was dat ze niet alleen arm en geen familie had maar dat ze zelfs geen huis had. Als we haar op straat zouden zetten wisten we een ding zeker, de tweeling zou dat nooit overleven.

Gelukkig kwamen we er via dr. Andrew achter dat er een organisatie is in Bahar Dar waar ze alleenstaande moeders met een tweeling kunnen opvangen. Dr. Andrew regelde dat de vrouw daar een plekje kon krijgen. En hoe bijzonder dat dr. Arend op de weg naar Nederland een paar dagen in Bahir Dar was en zelf de eerste kosten voor deze moeder en tweeling wilde vergoeden. En ook het vervoer naar Bahair Dar was geen probleem. Toevallig ging ik met de ziekenhuis auto naar het vliegveld aldaar om twee verloskundigen en een gynaecoloog uit Harderwijk te verwelkomen. En we konden de vrouw en haar kinderen prima meenemen. En zo gingen we met de auto, de kinderen in de armen, van maxicosi´s hebben ze hier namelijk nog nooit gehoord.

De organisatie, Grace Centre, die de vrouw opvangt wordt geleid door een Australisch stel. Ze hebben zelf een tweeling en weten daardoor heel goed hoe heftig dat kan zijn voor jonge ouders. Vanuit die gedachten vangen ze nu alleenstaande moeders met hun tweeling op.

Wat een prachtige mensen.