De vrouwen

De vrouwen, ik heb er al vaak vol bewondering naar gekeken. Op de weg zie je ze gebogen lopen met een grote jerrycan op hun rug met liters water. Of met grote manden vol met aankopen van de markt. Kilometers lopen ze met hun vracht. Mannen zie je hier weinig dragen.
Maar echt respect heb ik voor de barenden, geen kik geven ze. Stil dragen ze de pijn van de weeën er zijn er maar weinig die je de pijn hoort uiten. De familie ondersteunt ze maar als ze gaan persen worden zij weggestuurd, dat moet de vrouw alleen doen.
Ik dacht toch een keer te zien dat een man zijn vrouw prachtig ondersteunde, toen ik dit tegen de verloskundige zei en daarbij aangaf dat het me beter leek dat de man erbij bleef, blafte hij resoluut de man de kamer uit en sloeg de deur met een klap dicht. Dit was de Ethiopische cultuur en hier bevielen vrouwen alleen. Soms moet ik ook gewoon mijn plaats weten.
Er was een vrouw, ze had een dag gelopen om naar het ziekenhuis te komen. In de ochtend was ze bevallen in haar huis, helaas wilde de placenta maar niet geboren worden. En zo kwam ze op haar gestreepte gympen met kapotte zolen aan het eind van de middag bij ons. Uitgeput lag ze op het verlosbed. De placenta moest er met de hand worden uitgehaald. Ze zette haar tanden op elkaar en gaf geen gil terwijl de verloskundige met de hand de placenta verwijderde. Een ingreep waar de Nederlandse vrouwen gelukkig voor onder narcose gaan.
Dan was er ook nog de vrouw die al drie dagen aan het bevallen was. Dat waren er twee te veel. Een bevallende vrouw mag nooit de zon twee keer zien opgaan luidt een veelzeggende uitspraak in de verloskunde. Toen ze bij ons was zagen we een stukje van het hoofd, het kind was dood. Gelukkig kregen we het kind er met een vacuüm uit waarna we achteruit deinsden van de stank van infectie en de dood. Nadat de vrouw bevallen was stond ze op van het bed en liep naar de kamer waar ze een bed toegewezen kreeg. Er was geen emotie zichtbaar.
Zo ook de jonge vrouw die niet zwanger was maar bij ons kwam nadat ze aangevallen was door een stier. Er was een grote wond tussen de vagina en anus. Ze werd gehecht en kreeg een tetanus injectie en wandelde daarna weer naar huis.
Na de bevalling of ingreep zijn de vrouwen meestal erg vrolijk en dankbaar. Ik heb al menige omhelzing en zoenen mogen ontvangen
Naast de dappere vrouwen vallen ook de mannen op. Ze dragen, meestal met een aantal familieleden, hun vrouw op een brancard naar het ziekenhuis. Ze lopen uren om bij ons te kunnen komen. En als ze bevallen is, geven ze hen te eten en drinken en als dat moeilijk gaat dan voeren ze hen. De liefdevolle verzorging is opvallend en vertederend.
De mannen proberen alles dan ook echt goed te regelen. En als er dan een Nederlandse verloskundige langs komt lopen en ze heel graag willen dat je ook even naar hun vrouw kijkt, dan gebeurd er weleens iets bijzonders. Zo wilde een man heel graag dat ik even beoordeelde hoeveel ontsluiting zijn vrouw had, we noemen dat ook wel de ontsluiting van de cervix (= de baarmoedermond) Vriendelijke tikte hij me toen ik voorbij liep aan en zei: 'Open your cervix!'
Op zich sta ik voor best veel dingen open, maar dit...:)