De kleintjes

Naast de zwangeren, barenden en kraamvrouwen hebben we nog een andere zorg: de baby´s. En die bezorgen ons nog wel eens wat hoofdbrekens, aangezien er geen kinderarts in het ziekenhuis is om de kleintjes op te vangen als ze zich niet zo goed voelen. Daarnaast is er bijna geen medicatie en apparatuur om ze te kunnen behandelen.
Helaas hebben we al een aantal kinderen dood zien gaan die in Nederland grote kans van overleven zouden hebben gehad.
Maar we gaan hier niet bij de pakken neerzitten en doen al het mogelijke wat we kunnen. En we zijn gewoon heel creatief.
Zo hadden we een tweeling, veel te vroeg geboren na 32 weken zwangerschap. Twee meisjes, de eerste is thuis geboren en de tweede bij ons in het ziekenhuis. Ze hadden gelukkig een goede start maar daarna werd het een uitdaging om ze in leven te houden. We hebben geen warme couveuse met de benodigde instrumenten om te waarschuwen bij verslechtering van de conditie. We hebben besloten ze een maagsonde te geven, aangesloten op een infuus met glucose water. Door een continu toevoer proberen we zo de suikerspiegel goed te houden totdat ze zelf moedermelk kunnen gaan drinken, daar zijn ze nu nog te klein en zwak voor. Voor de moeder vonden we nog ergens een middeleeuwse handkolf en zo hopen we dat de voeding op gang gaat komen. Daar liggen de twee kleintjes, gewikkeld in doeken met twee grote infuuszakken boven hun hoofd. Thuis ben ik flesvoeding voor ze klaar gaan maken, ik doe dat liever zelf omdat ik dan zeker weet dat de verhouding goed is en er schoon water is gebruikt. Het kost me ongeveer twee uur om een cola flesje te steriliseren en de voeding klaar te maken, een tijdrovend klusje.
In de middag ben ik nog eens kijken hoe het ging, de eerste van de tweeling zag er grauw uit. Het kleine meisje vergat soms te ademen, een probleem wat je vaker ziet bij te vroeg geboren kinderen. Er is dan onvoldoende prikkel vanuit de hersenen en het kind vergeet gewoon te ademen. Als dit te lang duurt overlijdt het kind. Een eenvoudig middel om aan deze kinderen te geven is coffeïne. Inderdaad, hetzelfde middel wat wij gebruiken om wakker en alert te blijven. Maar dit middel is hier niet in medicijnvorm te krijgen. Dr. Arend en ik dachten na over het ontbreken van dit middel en hoe dit toch op te lossen, tegelijkertijd keken we elkaar aan en zeiden:'...Koffie'! En zo maakte Sita een klein beetje sterke koffie en voorzichtig gaven we een hele kleine dosis espresso via de maagsonde aan het kind. En wat geweldig, het werkte! Het meisje vergat niet meer te ademen, en zo nodig kon er nog wat extra gegeven worden.
Vandaag doen de kinderen het goed, ik heb alweer een nieuwe dosis melk klaarstaan. Borstvoeding is tot op heden nog te veel gevraagd van de kleine meiden. Regelmatig gaan we even bij ze kijken en we hopen dat ze het gaan halen. Het hele ziekenhuis spreekt over het wondermiddel genaamd koffie:)
En wat ook wel fijn is om te weten, uit een recente studie is gebleken dat van de te vroeg geboren kinderen de meisjes en dan met name de meisjes van het negroïde ras de grootste kans hebben om te overleven!
Dat geeft nog eens goede hoop!