We zijn op stap geweest naar de hoofdstad Addis Abeba. Samen met Sita, één van de artsen en een chauffeur ben ik drie dagen weggeweest. Ons doel, eindelijk het echo apparaat in ons bezit krijgen. Dankzij velen giften hebben we een echo apparaat kunnen bestellen. Enorm bedankt!! Met behulp van een echo kunnen we de vrouwen beter beoordelen, en zo hopen we de moeder- en kindersterfte nog verder terug te dringen.
Een klein probleempje, we hebben een apparaat in Afrika besteld. En dat betekent dat het altijd veel langer duurt dan afgesproken. In het begin was het twee weken, toen vier en toen duurde het nog weer langer. En ondertussen zagen we veel patiënten voorbij komen waar we graag even een echo bij hadden gemaakt. Menigmaal hebben de plaatselijke artsen al voor ons naar het bedrijf gebeld, de ene keer stond het apparaat op het vliegveld in Addis en de volgende dag stond het weer in Caïro. We waren er wel een beetje klaar mee en besloten maar eens een gesprekje face to face te hebben. Misschien werkte dat toch beter.
En zo gingen we, een reis van ongeveer zeven uur. De eerste uren op een onverharde weg en daarna over het asfalt. We gingen door de prachtige Bleu Nile Valley, zo immens groot, je voelt je heel even on top of the world. Totaal gekreukt en onder het stof kwamen we na negen uur in de hoofdstad aan. Gelijk nog maar twee echo bedrijven bezocht om een inschatting van de huidige prijzen en mogelijkheden te maken.
De volgende dag bezochten we het echo bedrijf, nog een arts uit Mota sloot zich bij ons aan voor een pittig gesprek. Al snel mochten we bij de grote baas in zijn kantoor komen. De man was een prettige onderhandelaar en toen hij ook nog eens hoorde dat we vrijwillig in Mota aan het werk zijn ging de knop om. We zouden een leen echo meekrijgen en een monteur om het te installeren (wat inhoudt de stekker in het stopcontact stoppen en bevestigen dat het apparaat de reis goed heeft doorstaan) en ze zouden zelf de apparaten komen omwisselen. Dat was nog eens een goede deal. Het gesprek was gelukkig snel klaar, daarna duurde het nog drie uur voordat de secretaresse de nieuwe overeenkomst goed op papier had gezet. Maar we hadden een succesvolle ochtend en zo konden we eindelijk de stad gaan bezichtigen.
Addis Abeba, een stad vol mensen, uitlaatgassen en een groot verschil tussen arm en rijk. Wat opvalt is de enorme Chineese invloed, je zou bijna denken dat ze het land willen gaan bezitten. Naast een aantal prachtige regeringsgebouwen zijn er grote sloppenwijken.
's Avonds werden we ook geconfronteerd met de armoede. Als Sita en ik op zoek gaan naar een restaurant lopen er twee zwervers voor ons, de een op krukken de ander ondersteunt. Samen zwalken ze over de straat, tot de man met de krukken vol voorover op het asfalt slaat. Als we willen helpen hijst de ene zwerver de andere al overeind. Snel lopen we door, de armoede confronteert en graag loop je er maar aan voorbij, je voelt je zo machteloos als je al die mensen ziet. Het is bizar te ervaren dat je het liefst zou helpen en het liefst de armoede maar even niet ziet. We zijn nog maar een klein eindje verder als ze ons weer inhalen. Weer worden we met ze geconfronteerd. We steken over naar de andere kant van de straat en binnen now time zien we ze daar weer. Ze lopen zo hard op die krukken, er is geen ontkomen aan. Uiteindelijk moeten we toch ook hard lachen om het feit dat we zelf maar liever deze ellende niet willen zien en dat deze mensen het toch elke keer weer voor elkaar krijgen. Nadien hebben we nog een heerlijk avond, mede mogelijk gemaakt door onze rijkdom.
De volgende ochtend gaan we op tijd op pad om de echo en monteur op te halen en onze terugreis in te zetten. Het duurt uiteraard even voordat de echo ook daadwerkelijk achter op de auto staat en de monteur in de auto zit. Ik vind het een beetje vreemd dat de jongen alleen maar een envelop in zijn hand heeft en geen tas met spullen voor een overnachting. Maar goed hier is alles anders dus ik bemoei me er niet mee. Als we na drie uur rijden even stoppen om te tanken vraag ik aan iemand of de jongen wel wist dat hij zo lang weg zou gaan. Nee, dat wist hij niet maar dat hebben ze onderweg aan hem uitgelegd, hij vond het wel vervelend maar heeft het inmiddels geaccepteerd. De jongen werd verder prima in de groep opgenomen en er werd goed voor hem gezorgd. Toch kan ik me voorstellen dat hij nou niet heel blij was om een heel weekend in Mota te moeten verblijven. Anyway, we werden in Mota met geklap en warme omhelzingen binnen gehaald. Het eerste echo apparaat in het ziekenhuis, iedereen is opgetogen. De monteur heeft inmiddels de stekker in het stopcontact gestoken en bevestigd dat de echo aan kan. Helaas hadden ze geen gebruikershandleiding bijgevoegd en wist hij verder ook niet hoe het apparaat werkte. De handleiding wordt nu naar ons opgestuurd en de jongen morgen op de bus gezet.
Ethiopische service!
Giften zijn nog steeds van harte welkom op 220 503 9997 tnv STF Barbara May Foundation. Je volledige gift komt dan ten goede aan de zorg in ons ziekenhuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten