De buren in het getto zijn allemaal even aardig. Maar eerlijk is eerlijk, de Nederlandse toch wel het meest. De eerste weken was ik samen met Frits en Annemarie en nu zijn daarvoor Arend en Sita in plaats gekomen. En met beiden heb ik een hele goede tijd (gehad).
We delen alles met elkaar, onze belevenissen en inboedel. Ik heb een koelkastje waarin de groenten/drankjes en het broodbeleg gaan. En als er weer eens iemand vanuit de stad is gekomen dan waak ik over de chocola. De buren hebben het warme water. Mijn boiler heeft het ongeveer twee weken volgehouden na de reparatie van Frits met onze boodschappenjongen. Daarna was het met een klap afgelopen. Maar de gastvrijheid is groot en zo ga ik met mijn plastic tasje vol douchespullen naar de buren om te delen in hun warmte.
's Ochtends gaat er nog weleens een doos cornflakes over en weer, want ook dat is een cadeautje uit de stad en hier niet te verkrijgen. Als ik na de ochtendronde met de dokter uit het ziekenhuis kom dan staat de koffie of thee al klaar. We lunchen samen, met een broodje en als die op zijn een bombolino, een donut van olliebollendeeg. En af en toe worden er pannenkoeken gebakken. We delen eigenlijk alle bezittingen, van boeken/servies tot anti-muggenzalfjes. En ook onze dongel voor het internet gaat van de een naar de ander. 's Middags drinken we thee met elkaar. En daarna ga ik samen met de boodschappenjongen en vaak ook met mijn Nederlandse buren naar het dorp voor wat boodschappen. Op woensdag en zaterdag gaan we daarvoor naar de markt. Het is heerlijk om dagelijks even van de compound af te zijn voor een paar aardappels of alleen een drankje. In het begin van de avond borrelen we met een glaasje wijn en/of een biertje en spreken we de belevenissen van de dag door. Daarna kookt meestal een van mijn buren. Frits, Sita en Arend houden allemaal van koken en zo kan ik de keren dat ik heb gekookt op een hand tellen. Maar tegen hun kookkunsten kan ik dan ook niet op. Na het eten scheiden onze wegen en gaan we al snel naar bed want de volgende dag is het weer vroeg op. En wat een luxe, Annemarie en Sita willen altijd pas de volgende ochtend afwassen als wij naar het ziekenhuis zijn.
Ons programma wordt nog weleens verstoord door een telefoontje uit het ziekenhuis maar ach dan schuiven we gewoon, het maakt hier allemaal niet zoveel uit of je een paar uur later eet of slaapt, we hebben tijd zat.
En voordat ik ga slapen check ik meestal nog even mijn mail. En hoe heerlijk zijn al die berichten van verre vrienden en familie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten