Belofte maakt schuld

Een geit, dat was de belofte. Ik heb er een beetje een vrije interpretatie aan gegeven maar het had in totaal wel vier poten.
Een week voor ik naar Ethiopië vertrok trakteerde mijn roomies en vrienden me op een dag uit. We gingen naar het museum van volkenkunde in Leiden, absoluut een aanrader. En aansluitend vulden we onze magen met een heerlijke pannenkoek. Ik ging me nog even te buiten aan al het voedsel en drank in de veronderstelling dat ik hier toch wel een paar kilo zou kwijt raken. Inmiddels hoop ik na drie maanden gewoon eten en geen sport, dat ik niet ben aangekomen.
Omdat ik het wel een erg groots uitje vond voelde ik me enigszins bezwaard dat alles voor mij werd betaald. Maar de vrienden wilden er niets van weten dat ik iets zou betalen en zeiden daarom: "dan koop je maar een geit voor de mensen daar!” 'Prima!' zei ik.
Nu zal ik heel eerlijk zijn. Ik houd niet zo van dieren, beter gezegd ik ben enigszins schichtig voor alles wat beweegt. Geen haar op mn hoofd dat ik een een geit zou slachten.
Ik moest daarom iemand zien te vinden die wel een geit wilde slachten. Nu kwam ik er al snel achter dat er eigenlijk geen geiten worden gegeten hier. Dan misschien een schaap. Die worden hier wel geslacht, op feestdagen. Maar dat is niet heel makkelijk, zeker omdat alles wat enigszins eetbaar is wordt klaargemaakt.
Toen Dr. Arend arriveerde in Mota had ik de juiste persoon gevonden. Op een zekere dag wandelde ik mijn huisje binnen en met een rotvaart stond ik ook weer buiten. Er zat een duif in de keuken en die probeerde met veel lawaai door het dichte raam naar buiten te komen. dr. Arend liep naar binnen en kwam met dezelfde vaart weer naar buiten, met een duif in zijn handen. "Zeg maar dag tegen tante Daphne”, zei hij en ik kon ik mijn nasudderen alleen maar grijnzen. Maar ik had de man gevonden.
En zo gebeurde het, er werden kippen gekocht, na onderhandelen van de boodschappenjongen. Voor de foto heb ik ze nog even vastgehouden. Dr. Arend hielp ze naar een volgend leven. De boodschappen jongen en een zusje van een van de artsen plukten ze en maakten ze schoon. Arend braden ze en Sita maakte de perfecte saus bij de rijst.
En zo zaten we met de artsen, de boodschappenjongen en nog een paar mensen van de compound in het begin van de avond voor onze huizen te genieten van kip en rijst. De gasten waren aanvankelijk een beetje benauwd voor wat ze voorgeschoteld kregen maar al snel genoten ze van het heerlijke maal. De drank vloeide rijkelijk en er werd gezongen en getrommeld op een lege jerrycan. En er werd zelfs gedanst, op z'n Ethiopisch.
Er werd nog dagen gesproken over de kippenceremonie.