Rood goud

Sinds een aantal jaar ben ik bloeddonor in Nederland en elke keer als ik een deel van mijzelf weggeef ben ik toch zo benieuwd wie het zal ontvangen.

In het ziekenhuis in Mota kennen ze nog geen bloedbank. Dat betekent, als er een patiënt is die bloed nodig heeft, er op dat moment naar een donor gezocht moet worden. Er wordt aan de familie gevraagd of zij bloed willen doneren. Het lastige is dat het kan voorkomen dat niemand matcht en we zien ook nog weleens dat de mensen te bang zijn om hun bloed te doneren, om wat voor reden dat dan ook mag zijn. Wat ook gebeurd is dat er mensen worden omgekocht om bloed te geven.

We hadden een zwangere vrouw, HIV positief, die kwam met een gecompliceerde bevalling. Het kind was al dood maar het was onmogelijk om het kind per vacuüm of tangverlossing geboren te laten worden. Uiteindelijk werd het kind geboren door middel van een craniotomy. Dit is een handeling waarbij de schedel van het kind wordt geperforeerd waarna de hersenen er uitstromen en de omvang van het hoofd afneemt. Doordat de omvang kleiner wordt is het daarna meestal wel mogelijk om het kind geboren te laten worden. Het is een vreselijke ingreep als je bedenkt dat je de schedel van het kind moet doorboren maar het voorkomt een keizersnede bij de moeder. En als je dat hier kan voorkomen dan moet je dat zeker doen. In Nederland wordt deze handeling eigenlijk nooit uitgevoerd maar daar bevallen alle vrouwen na een keizersnede in het ziekenhuis met goede bewaking voor moeder en kind. Hier komt het voor dat ondanks duidelijke instructies om na een keizersnede tijdens de volgende bevalling naar het ziekenhuis te komen vrouwen toch gewoon proberen thuis te bevallen, omdat er geen geld is om de ziekenhuis kosten te betalen. Als de bevalling thuis dan gecompliceerd verloopt kan het de dood van de moeder betekenen.

Twee uur na de ingreep werd deze vrouw steeds zieker en zieker, ze had een septische shock. Dr. David besloot om de buik te openen en daar werd een sterk geïnfecteerde baarmoeder aangetroffen. De baarmoeder werd verwijderd. Na de operatie was de conditie van de vrouw nog steeds slecht en ze had zo snel mogelijk een bloedtransfusie nodig. Maar helaas niemand van de familie matchte.

Toevallig had ze dezelfde bloedgroep als ik en zo ging ik naar het lab om mijn bloed te laten matchen met de vrouw. En hoe ze dat doen? Als je ooit op de middelbare school bij practicum hebt geleerd hoe je een bloedgroep bepaalt op een hele simpele manier, dan weet je hoe ze het hier doen. Gelukkig matchde ik wel en zo kon ik bloed geven. Wat me wel een beetje verbaasde is dat er enkel werd gekeken naar mijn bloedgroep en mijn ijzergehalte; bloeddruk en HIV status werden niet gecontroleerd. Toen ik dit later voorlegde aan de artsen hier haalden ze hun schouders op en zeiden: "Het personeel van het lab zal wel te verlegen zijn geweest om bij jou die controles te verrichten." Ik heb over die gedachte nog even heel duidelijk mijn mening gegeven.

Maar goed de donatie vond plaats op onze eigen afdeling, of ik op de onderzoeksbank buiten de afdeling wilden gaan liggen. Ik heb iets te veel vloeistoffen over die bank zien gaan om dat te willen. Na enig gesteggel ging de laborante akkoord dat ik gewoon op ons houten bankje in de overdrachtskamer ging zitten. Het bloed werd afgenomen en daarna stond ik op om bij de vrouw te gaan kijken. Op de achtergrond hoorde ik het personeel nog roepen dat ik moest blijven zitten omdat ik anders tegen de vlakte zou gaan. De familie werd verzocht om twee flesjes mierzoete frisdrank voor me te kopen, zodat ik in ieder geval voldoende suiker toevoer zou krijgen, die heb ik uit dankbaarheid in de medicijnkoelkast gezet.

Ik stond bij de zieke vrouw aan haar bed, te kijken naar het inbrengen van een nieuw infuus waarna mijn bloed kon worden toegediend. Een verloskundige zette een krukje neer met het bevel daar op te gaan zitten omdat ik anders echt onderuit zou gaan. Naast mij stond de oude moeder van de vrouw, verdrietig en machteloos. Ik zette haar voorzichtig op het krukje en ondertussen kon ik alleen maar kijken naar de rode vloeistof die langzaam uit de zak via de lijn naar de vrouw stroomde.

En eerlijk is eerlijk, ik kon alleen maar denken:

Looking Good.

p.s. De vrouw verliet na een week lopend het ziekenhuis.