Ambulance

Het ziekenhuis beschikt over een ambulance met chauffeur. De chauffeur werd aangenomen omdat hij Engels sprak en goed kon rijden. De ervaring leerde dat hij geen Engels verstond dan wel sprak en zijn rijstijl verschrikkelijk is.

De ambulance is er om vrouwen die snel behandeling in het ziekenhuis nodig hebben, te vervoeren. Er is geen apparatuur in de ambulance om onderweg al het nodige aan zorg te kunnen geven, zoals wij dat wel in de westerse wereld gewend zijn.

De Afar kunnen een beroep op het vervoermiddel doen door te bellen of een kennis/familielid uit de buurt naar het ziekenhuis te sturen. Als er een beroep op het vervoermiddel wordt gedaan gaat het nogal eens om een vrouw die heel erg ziek is en heel erg bloedt. De chauffeur wordt gebeld en gaat op pad.

Na een paar uur komt de ambulance terug en zien we een vrouw verschijnen die komt voor een controle, gebroken vliezen heeft, of helemaal geen patiënt. Als er helemaal geen patiënt wordt afgeleverd, is meestal de verklaring dat de vrouw bij aankomst van de ambulance weigerde om mee te gaan.

Na een aantal van dit soort ritjes gaat de vraag toch rijzen of de bevolking niet goed begrijpt waarvoor de ambulance dient dan wel er een handig vervoermiddel inziet voor boodschappen/taxi van en naar de bush bush.

Het vervelende is dat als de ambulance gestuurd wordt naar een vrouw die alleen maar een controle wil er op dat moment geen ambulance meer beschikbaar is voor een vrouw die het misschien echt nodig heeft.


Er werd al besloten dat de familie die voor de ambulance belde zelf voor de benzine moet betalen. Maar nog steeds kwamen er veel onnodige oproepen. Een nieuw idee kwam bij ons op. Bij de eerstvolgende oproep zou ik met de ambulance meerijden om te zien wat er gebeurd.

Al snel kwam die oproep, halverwege de middag kwam er een man die voor een ver familielid in de bush vervoer vroeg. De vrouw was uiteraard erg ziek en verloor veel bloedt. Omdat we wel een beetje klaar zijn met het gebrek aan info, probeerden we meer details uit de man te krijgen. Uiteindelijk bleek het om een 23 jarige vrouw te gaan die van haar eerste kind zou gaan bevallen, de vliezen waren gebroken en ze had weeën. De vrouw moest zo'n veertig kilometer verder ergens in de bush bush worden opgehaald.

Ik stond gereed met een tasje met noodmateriaal en vooral heel veel goede zin in dit uitstapje. Maar toen kwam er meer en meer personeel rondom ons staan. Een van de verpleegkundige verwoordde voor de groep dat ik absoluut niet mee kon omdat het een te gevaarlijk gebied is. Ik zag het avontuur in rook op gaan. Verpleegkundige K. wilde zich wel opofferen. Margareth riep hem nog een tikkeltje cynisch na dat hij een vrouw en kinderen achterliet als hij niet meer terugkwam en dat beter A. mee kon gaan want die was vrijgezel. A, stadsjongen uit Addis Abeba, mompelde dat het veel te gevaarlijk was en hij absoluut niet dat gebied in ging. K. zat inmiddels al voorin de ambulance.

Na een uur of vier/vijf kwam de ambulance terug de ziekenhuiscompound op. Er stapten zowaar twee zwangere vrouwen en een geit uit. K. verscheen ook ongedeerd uit de ambulance. Hij vertelde ons dat de eerste vrouw zwanger van haar derde kind was en buikpijn had en de andere zwanger van haar zesde kind met mogelijk gebroken vliezen. De geit was meegekomen om verkocht te worden waarna de kosten voor het ziekenhuis betaald konden worden. Verder vertelde K. dat hij zo beroerd was geworden dat hij had moeten overgeven.

Ik zag de ambulance in mijn verbeelding al door de woestijn rijden, twee zwangere vrouwen en een geit vervoerend en een kotsende K. hangend uit het zijraam.

Geen stap verder in het ambulanceprobleem.