Gewenning

Na een tijdje wordt het allemaal normaal.

De vrouwen die ik elk spreekuur van de weegschaal af trek en probeer duidelijk te maken dat je op een weegschaal moet gaat staan en niet gaan zitten.

Het licht dat ´s avonds regelmatig uit valt.

De vrouwen die bij het plaatsnemen op een onderzoeksbank automatisch op hun zij gaan liggen. En je dan vol verwachting, op een elleboog steunend, aan kijken.

Er overal stof en zand ligt.

Dat er altijd en overal personeel ligt te slapen. Ieder uur van de dag.

Er elke nacht een schitterende sterrenhemel te zien is als ik vanonder mijn klamboe de nacht in kijk.

Er iemand binnen komt lopen, niks zegt, een tijdje naar je staart en weer vertrekt.

Dat er niemand rent, hoeveel spoed er ook is.

Als er een abnormale bevinding is, het netjes wordt genoteerd maar niet wordt doorgegeven.

Het voelt alsof je een strandwandeling maakt als je naar het dorp loopt.

Vrouwen na de geboorte van hun kind, er niet naar omkijken en het niet voeden, en er dan toch nooit een probleem met borstvoeding is.

Het eten altijd hetzelfde is.

De meeste vrouwen rond de 40-45 kilo wegen

De moskee dan wel de kerk vanaf 's ochtends een uurtje of vier iedereen proberen wakker te houden.

Het hele dorp chat gebruikt.

Alle kinderen 'China' roepen als je voorbij loopt.

En er zo nog wel tientallen op te noemen zijn.