Moedersterfte

En dan gaat een moeder dood.

In Nederland overlijden per jaar ongeveer 7 vrouwen aan de gevolgen van hun zwangerschap of bevalling. Er zijn in Nederland 200.000 bevallingen per jaar.
Hier in het plaatsje Mota stierf 1 op de 16 vrouwen ten gevolge van zwangerschap/bevalling. Een wereld van verschil. In de afgelopen tweeënhalve maand waarin dit project is gestart, is dit aantal gelukkig flink gedaald. Er vinden rond de 90 bevallingen per maand plaats en tot nu toe was er 1 vrouw overleden aan een combinatie van malaria en zwangerschapsvergiftiging.

Tot afgelopen zondagavond. In de nacht ervoor was er een meisje van dertien binnen gebracht. Zwanger geraakt door verkrachting. Nu inmiddels een voldragen zwangerschap. Ze was buiten bewustzijn toen ze op de afdeling aankwam. Er werd gevreesd voor malaria. In de ochtend kwam ze even bij maar al snel raakte ze weer buiten bewustzijn en was ze ontzettend onrustig. Haar moeder zat bij haar op bed en hield haar de hele dag vast. De moeder had zich bij de ernstige toestand van haar dochter neergelegd, hoe het dan ook zou verlopen. We konden alleen maar zeggen dat de we al het mogelijke zouden doen voor haar dochter.
In de loop van de dag verergerde de toestand zich en de insulten waren inmiddels niet meer op een hand te tellen. Het was moeilijk te diagnosticeren of ze nu malaria of een zwangerschapsvergiftiging had, ze werd voor beide behandeld. Aan het einde van de middag was het kind in de baarmoeder overleden.

's Avonds werd ik door het ziekenhuis gebeld, een misscall. Dr. Frits liep met me mee omdat we al dachten dat het over het jonge meisje zou gaan. Al voor de afdeling kwamen verloskundigen ons tegemoet, de ouders wilden niet meer dat het meisje behandeld werd. Een van de basisartsen voegde zich bij ons, toen we aankwamen en in de verte het enorme gehuil en geschreeuw hoorden wisten we het al. Het meisje was dood.
En daar stonden we, gedrieën, te erg onder de indruk om ook nog maar een woord naar elkaar uit te spreken. We lieten de familie alleen en bleven nog een tijdje zwijgend in de overdrachtskamer zitten met het hartverscheurende gehuil op achtergrond. Toen ik nog even terugliep om tegen de verloskundigen te zeggen dat we naar huis gingen vloog de moeder van het meisje me om de nek en toen stroomde bij mij ook de tranen over mijn wangen