Gevangenis

Dagelijks lopen we erlangs. En regelmatig zien we de bewoners voorbij komen.

De plaatselijke gevangenis ligt langs de weg van het dorp naar het ziekenhuis. Een gebied omheind met palen en wachttorens, we hebben ons menigmaal afgevraagd hoeveel gevangenen er over die houten palen zouden zijn geklommen.

Bijna dagelijks zien we gevangenen langs de compound lopen op weg naar het werk in het veld. Wij staren naar hen en zij naar ons.

Als je elke dag langs het terrein loopt en menig gevangene voorbij ziet komen dan wil je toch eigenlijk wel eens weten hoe het er binnen die houten palen aan toegaat. En zo vroegen we de volgende keer dat we erlangs liepen of we ook eens binnen mochten kijken. En dat mocht. Voor de zekerheid maakte Annemarie nog een gebaar langs haar hals, we zouden toch niet afgemaakt worden als we de gevangenis betraden?! De bewakers vroegen zich waarschijnlijk af wie nou wie zou kielhalen maar we waren nog steeds van harte welkom.

Omdat het altijd fijn is om een vertaler mee te hebben vroegen we onze boodschappenjongen mee naar de gevangenis. Blikken zeggen soms meer dan woorden. Hoe we op het idee kwamen om daar naar binnen te willen. Hij wilde absoluut niet oog in oog staan met moordenaars. De belofte dat we hem daar echt niet achter zouden laten deed hem bijzonder weinig. Ook de artsen die we meevroegen wilden absoluut nier mee.
En zo gingen we dus met vijf Nederlanders. Het was namelijk wissel weekend voor de gynaecologen. Dr. Frits en Annemarie verlaten Mota en dr. Arend en Sita nemen het over. Een leuk uitje om met z´n vijven te maken, dachten wij.

We werden vriendelijk verwelkomt door agenten in nette uniformen, ze spraken zelfs engels. Helaas mochten we geen foto´s maken.

De rondleiding startte in de bezoekersruimte. Een groot geraamte waarin verschillende hokjes zitten waar gevangenen met bezoekers kunnen praten. Het zat er vol met mensen.
Daarna mochten we kijken in het gedeelte waar verschillende les lokalen zijn en een kleine bibliotheek. Een boekenkast met bijna uitsluitend Engelse studieboeken. We vroegen ons af hoeveel van de gevangenen er Engels zouden spreken. Maar het zag er allemaal netjes uit.

Rechtsom gingen we langs een paar geiten en een hok vol kippen voor de gevangenen. We kwamen terecht bij het vrouwengedeelte. Een heerlijk rustig gedeelte met een grote ronde stenen buiten koepel waar een paar vrouwen zaten met kleine kinderen. Goed te zien dat de jonge kinderen niet van hun moeders worden gescheiden. Een mooi stenen gebouw met een aantal stapelbedden en een nette ruimte om te wassen en te ontlasten. Er zijn veel Ethiopiërs die slechter wonen.

Vervolgens kwamen we via een doorgang in een soort van binnentuin. En daar waren de ongeveer 400 mannen. Een drukke bedoening. We liepen vrij tussen de mannen rond en die hadden weer eens wat anders om naar te kijken. Er was een tafeltennistafel en er waren mannen aan het breien. Anderen waren van wol draden aan het spinnen. Een levendige binnenplaats. Rechts kwamen we in een televisieruimte waar mannen gezellig onder het genot van een non-alcoholisch drankje bij elkaar zaten. De binnenplaats over naar de andere kant kwamen we in een grote ruimte met alleen maar weefgetouwen, er werd hard gewerkt aan de zo typische omslagdoeken. Er waren prachtige doeken bij en het was goed te horen dat de doeken op de markt worden verkocht. Ook hier was een heleboel bedrijvigheid.

Tijdens het bewonderen van al het werk wat er werd verricht werden we continu omringd door een heleboel gevangenen. Ik heb me geen seconde bedreigd gevoeld.
We liepen terug naar de poort en zagen een aantal gevangenen die aan het houthakken waren.We bedankten de bewakers vriendelijk en boden hen nog wat geld aan. Ze weigerde om dit aan te nemen.

Alles wat we binnen de houten muren hadden gezien ging geheel tegen onze verwachting in. We hadden gedacht om mensen in afgesloten ruimte te zien onder slechte omstandigheden. Maar niks was minder waar, hier werden de mensen aan het werk gezet en voorbereid op een ander leven na het uitzitten van hun straf.

Prachtig dat de bewakers zo graag hun gevangenis aan ons wilden tonen!