Altijd weer een avontuur, de OK. Zodra we naar de OK lopen gissen we alvast naar alle dingen die er weer verkeerd gaan lopen :)
Want we beleven er wat bijzondere momenten. Zo ben ik al eens op veel te grote OK-klompen naar huis gerend om dr. Frits zijn gereedschapstas te halen omdat de zuurstof niet werkte en er geen gereedschap was om het te fiksen. De patiënt lag al op de tafel en iedereen stond steriel om te beginnen...na ruim een kwartier was het probleem eindelijk verholpen. We vreesden ondertussen voor het leven van het kind want het was een spoedkeizersnede. Toen het kind eindelijk geboren werd kreeg ik een ´dode vis´ aangereikt. Het kind was helemaal slap en keek me met uitpuilende ogen aan. Ik startte de reanimatie en kon verder alleen maar heel hard bidden dat de ingreep werd gezegend en of toch ten eerste die ogen mochten sluiten... Na een aantal minuten begon er wat leven in het kind te komen en zo ging ik met het kind op de arm naar buiten richting de afdeling, ja dat gaat buitenlangs:) En nog steeds keek het kind me met wijd opengesperde ogen aan en lag het onregelmatig te kreunen. Op de afdeling aangekomen keken ze ook wel een beetje gek op van die ogen maar ze vonden het vooral zo goed huilen. Ik hoorde alleen maar gekreun. Af en toe blies ik nog maar wat zuurstof bij en meer kun je hier eigenlijk niet doen. Ik vroeg me sterk af of de volgende dag het kind nog wel in leven zou zijn.
En wat een verrassing de volgende ochtend, een blakend kind dat geweldig aan de borst dronk. Wat kun je dan genieten van een goede afloop!
Wat een belevenis weer.
BeantwoordenVerwijderenJe gebeden zijn gehoord.
Echt wel genieten na zo'n afloop.
Bedankt voor je mail met adres.
Succes maar weer en groet, Mark
Hai Daphne,
BeantwoordenVerwijderenIk kwam via google op jouw blog terwijl ik iets heel anders zocht. En ik ben blijven plakken! Erg mooi geschreven en erg bijzondere gebeurtenissen. Je doet fantastisch werk, heb veel respect voor je :)