Zes uur in de ochtend zouden we vertrekken. Ik had de omschrijving van de auto en de naam van de chauffeur gekregen. Om zes uur verliet ik mijn hotelkamer, ik ken de Ethiopiërs inmiddels een beetje. Op het moment dat ik was uitgecheckt en de spullen naar de weg had gesleept kwam de auto aanrijden.
De koffers werden in de laadbak van de truck gezet en goed vastgemaakt, ik stapte in de auto en deed mijn veiligheidsgordel om, helaas niks om in vast te klikken. De chauffeur keek er eens naar, nee niks om vast te maken, en hij mompelde nog iets over een onderhoudsbeurt van de auto. Geen veiligheidsgordel dus. Niet heel prettig in een land waar het verkeer niet al te best is.
Het kostte ons bijna een uur om Addis uit te komen, er was nog niet veel verkeer op de weg maar de straten zijn niet heel best en echt goed doorrijden kun je niet. Na dat uur begon ik me door al het optrekken en remmen iets minder prettig te voelen. Na anderhalf uur voelde ik me groen en was in dubio om mijn hoofd alvast uit het raam te hangen of dat ik het zo nodig nog wel zou halen om het raam te openen en mijn hoofd er uit te steken. Het idee dat ik nog zeker 7 uur in de auto moest zitten maakte het er niet veel beter op.
De chauffeur keek me eens aan, ik had nog niet gezegd dat ik me niet al te best voelde maar hij stopte de auto al. "Je ziet er niet comfortabel uit”, zei hij en stapte uit de auto. Ik stapte ook uit snakkend naar frisse lucht. Het liefst ging ik even in de berm liggen, maar bleef toch maar staan. Inmiddels had de chauffeur iets uit een kastje uit de auto gepakt en schroefde wat aan mijn stoel. Dit moet beter zijn, ik keek naar wat hij had gemonteerd, de houder van de veiligheidsriem. En zo stapte we weer in, nadat hij het raam had schoongemaakt door met een fles, water op het raam te gooien en de ruitenwissers aan te zetten. Gelukkig gingen we niet lang daarna in de stad Nazareth stoppen voor het ontbijt. Na een stukje brood en thee voelde ik me weer enigszins opknappen.
Ik moet zeggen dat de rit gezellig was en vrij vlot verliep. Ondanks het feit dat we om de drie dorpen stopten om bekenden te begroeten, mango´s en bananen te kopen, een paar planten voor een vriend, te tanken, wat te drinken kochten en daarnaast ook nog gingen lunchen. Haast bestaat hier gewoon niet.
De laatste twee uur voordat we Mille bereikte kwamen er steeds minder dorpen en werd het landschap droger en de temperatuur steeg snel. Groepen apen en kuddes kamelen zagen we voorbij komen. Iets voor drieën zei de chauffeur high five! Daarna wees hij omhoog naar de heuvel rechts van ons. En daar op de heuvel zag ik de kliniek staan waar ik de twee komende maanden ga werken.
We made it!
He Daphne, leuk om je updates te lezen. We wensen je twee mooie maanden toe. En... we staan ingeschreven bij de gemeente:) Weliswaar op 100 en niet op A/B, maar toch al een hele stap!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Willemijn&Gerhard