Het ziekenhuis

Inmiddels een paar dagen in Mille. Het voelt alsof ik hier al weken ben. Het ziekenhuis is nog maar net een paar maanden open en begin januari zijn de eerste patiënten geopereerd. Het gebouw is grotendeels af maar nog niet alle benodigde apparatuur is aanwezig. Maar er is een groot positief punt in vergelijking met Mota, er is stromend water! En dat maakt een wereld van verschil. Om eerlijk te zijn is er nu even geen stromend water maar er is ons belooft dat het morgen weer gefixed moet zijn. Niet erg prettig om in een gebied waar de temperatuur vandaag ver boven de dertig graden is, geen stromend water te hebben en het laatste beetje water wat er nog in het vat staat kan ons niet heel lang meer van het hoognodige voorzien.

Toen ik hier afgelopen vrijdag arriveerde en bij het personeelsverblijf werd afgezet liep ik een rommelig kantoor in waar ik twee blanke vrouwen in ziekenhuisuniform onderuitgezakt op een bank zag zitten. De ene vrouw 71 jaar oud, de ander 52. De eerste een Engelse gynaecoloog de tweede verloskundige. Ze verwelkomden me hartelijk en waren erg blij dat er nu een derde helper bijkwam. We hebben een groot probleem vandaag zeiden ze, we hebben geen personeel. Alle dertien man medisch personeel, waaronder verloskundigen/verpleegkundigen waren ofwel naar een training of gewoon verdwenen. Ongelofelijk maar waar. Er lagen 7 patiënten op de afdeling en geen personeel om naar hen om te zien. Vervolgens excuseerde ze zich voor de rommel en stof in het kantoor. De schoonmaker is er ook niet en we weigeren om dit zelf te doen terwijl hij ervoor wordt betaald.

Ik plofte naast hen op de bank en nam dankbaar de kop thee die me aangereikt werd aan. Het belooft weer een hele uitdaging te worden de komende weken.