Het 'Oh no no no'-moment

Er zijn van die momenten dat je iets aan ziet komen, maar dat het niet lukt om op tijd te voorkomen wat je al had voorzien.

Zo'n moment had ik tijdens de eerste operatie die ik hier zag. Ik zal eerlijk zeggen dat ik blij was toen de eerste patiënt geopereerd moest worden, want ik was toch zo benieuwd hoe het hier op de operatiekamer zou gaan verlopen. De operatiekamer werkt pas sinds een paar weken. Wat belangrijk is om te vertellen dat alle medewerkers hier maar heel minimaal zijn opgeleid, er zijn er zelfs een paar die amper kunnen lezen of schrijven. Laat staan dat ze dat in het engels kunnen en dat maakt het tot een grote uitdaging om mee te werken. Zeker in acute situaties. De reden hiervan is dat in dit gebied er lange tijd onvoldoende scholing is geweest, daarnaast is er een enorm tekort aan medisch personeel. We mogen blij zijn met het personeel wat we hebben.

Begin januari is er voor 10 dagen een Australische anesthesist geweest die een van de verpleegkundigen heeft opgeleid om de anesthesie te doen tijdens een operatie. Er is niet zo heel veel wat er hier gegeven kan worden. Het eerste middel is de ruggenprik, maar als die niet lukt is er nog het tweede en laatste middel ketamine. De ruggenprik wordt door de gynaecoloog gezet.
Naast de verpleegkundige die de anesthesie doet zijn in diezelfde tien dagen de rest van het personeel getraind om te kunnen assisteren tijdens een operatie. Ik geloof niet dat iemand van het personeel voor die tijd ooit een operatie gezien had. Naast het opstarten van de OK moest ook de sterilisatieruimte worden ingericht en uitgedacht hoe, met de beperkte middelen die er zijn, dat proces zo goed mogelijk kan worden uitgevoerd. Wat de Australiër, Margareth en Jane in die tien dagen opereren voor elkaar gekregen hebben is echt te bewonderen.

Tijdens deze voor mij eerste operatie functioneerde ik als omloop, iemand die spullen aangeeft aan deze en gene, en ik had een mooi zicht op wat er gebeurde tijdens de operatie. Jane hield iedereen nauwlettend in de gaten en corrigeerde continu. Het verloopt gewoon nog niet helemaal vlekkeloos. Helaas functioneert ook niet alle apparatuur optimaal. De operatielamp geeft niet echt goed licht, maar waar dat aan ligt is nog niet helemaal duidelijk. Margareth vroeg tijdens de operatie de lamp te verplaatsen omdat ze zo slecht zicht had. De lamp werd naar voren verplaatst en ik dacht 'Oh no no no'. Maar het was al te laat, de lamp raakte de ventilator waardoor er een enorme wolk van stof en zand naar beneden viel recht in de geopende buik van de patiënt.
Dat was dus zo´n moment.

Een paar dagen later verliet de de patiënt in goede conditie het ziekenhuis.