De eerste dag in Mota

Vandaag dan eindelijk naar Mota. Eerst mag ik nog een kijkje nemen bij het Fistula Hospital in Bahar Dar, het ziekenhuis van dr. Andrew. Hier opereren ze vrouwen die incontinent zijn door geboorte trauma. Veel vrouwen zijn zonder enige begeleiding in hun hut bevallen soms ernstig uitgescheurd en nooit gehecht. Daardoor verliezen ze continu urine en/of ontlasting. En dit kan weer tot gevolg hebben dat ze worden uitgesloten uit hun gemeenschap.

Dr. Andrew opereert deze vrouwen met heel goed resultaat! Ik kijk mee bij het visite lopen en gelukkig zijn er weinig bijzonderheden,. Het is ook goed te zien dat er een aantal zwangere vrouwen liggen die eerder geopereerd zijn aan een fistel en nu terug zijn gekomen om bij het begin van de weeën een keizersnede te krijgen omdat een vaginale bevalling niet meer mogelijk is. Helaas komen zwangere vrouwen niet altijd terug, doordat het door de regen te moeilijk is om het ziekenhuis te bereiken of omdat ze niet weg kunnen bij hun familie. Ze bevallen dan weer gewoon en wat dan de schade is...

Dr. Andrew opereert vandaag ook een vrouw van 22. Zij kreeg op haar 18de haar eerste kind en is nu voor urine en ontlasting incontinent. Het is een grote operatie. Door de fistels kan ze niet lopen en ze is vanuit haar huis twee uur op een rug gedragen en heeft daarna nog twee dagen met een auto gereisd om naar het ziekenhuis te kunnen komen. Na het zetten van de eerste snee is er sprake van ruim bloedverlies, dat moeizaam te stelpen is. De ruggenprik werkt onvoldoende waardoor mevrouw pijn heeft en onvoldoende kan ontspannen. Er is geen morfine omdat dit momenteel niet in het land te verkrijgen is. Na 45 min. besluit dr. Andrew te stoppen omdat er te veel bloedverlies is en er geen bloed gegeven kan worden en daarnaast mevrouw onvoldoende pijnstilling heeft. Hij gaat regelen dat hij haar in de hoofdstad kan opereren waar ze onder algehele narcose kan en zonodig bloed kan krijgen. Maar het letsel is zo ernstig dat ze uiteindelijk wel voor ontlasting continent zal zijn maar de rest van haar leven urineverlies zal blijven hebben. Nooit eerder heeft dr. Andrew een operatie gestopt. Maar het is een respectvolle keus om te voorkomen dat er ernstige en niet in dit ziekenhuis te behandelen complicaties optreden.

En dan gaan we! Op naar Mota. Twee uur rijden is het door de modder en regen. Het is een mooie tocht door de binnenlanden met wederom heel wat mensen en dieren op de weg:)

Mota ligt hoog, 2300 meter en ik heb dan ook het gevoel dat ik op een berg woon. Het is een dorp met een X aantal inwoners, niemand die het weet. Er zijn veel kleine winkeltjes/kraampjes en zelfs een hotel. En niet te vergeten een gevangenis.

Bij aankomst krijgen we een superwarm welkom van Marianne, Frits en Annemarie. Geweldig om eindelijk samen in Mota te zijn. Dr. Andrew heeft nog een aantal boodschappen meegenomen en die worden ontvangen als sinterklaascadeautjes. We lunchen met z´n allen in het hotel waar ik voor het eerst kennis maak met Injera. Dit is een soort pannenkoek met hete saus, waarbij je allerlei groenten krijgt. Smaakt goed, alleen nog even oefenen om met alleen m'n rechterhand te kunnen eten, zonder bestek dus. Met links veeg je namelijk alleen je gat af:)

Bij toeval blijkt er een hele groep mensen te zijn die bij de Health Centres in de omgeving werken. We mogen ons aan hen voorstellen en we krijgen de kans hun erop te wijzen dat ze altijd zwangeren naar ons kunnen verwijzen. Het is een mooi toeval en we kunnen zo een heleboel hulpverleners tegelijk bereiken. De groep reageert enthousiast.

's Middags neem ik een kijkje in het ziekenhuis, later meer hierover en verder hebben we een gezellige avond. We worden niet meer gebeld uit het ziekenhuis voor hulp.

Aan het eind van de avond gaat Marianne nog een extra deken halen in het ziekenhuis en bij aankomst daar blijkt er een mevrouw te liggen die was ingestuurd vanuit een van de health centres. Ze was naar ons verwezen omdat ze een langdurige bevalling had. De verloskundige in het ziekenhuis belde na binnenkomst van deze mevrouw niet naar dr. Frits (gynaecoloog) of Marianne (verloskundige) maar naar een van de basisartsen die een moeizame tangverlossing deed. Kort na de bevalling overleed het kind. Terwijl wij rustig zaten te eten verloor een vrouw haar kind. En misschien was het niet nodig geweest. Het was een bitter einde van onze avond. Er is hier nog veel werk te doen.