Verjaring

Het was oudejaarsavond van het einde van mijn quarterlife crisis. En tegelijk was het ook de laatste avond van Marianne (verloskundige) die op mijn verjaardag weer naar Nederland zou vertrekken.

Omdat het haar laatste avond was zouden we haar favoriete gerecht koken en we hadden allemaal wel zin in een avondje eten en gezelligheid.

Om zes uur viel de stroom uit en was het wachten op elektriciteit Die kwam de hele avond niet meer en zo veranderde het uitgebreide koken in een toastje met smac en tonijn. Het kan hier allemaal:) Verder dronken we een glaasje wijn en hadden we bij kaarslicht een gezellig avondje. Afsluitend was ook het stromende water op en zo gingen we maar op tijd slapen.

De volgende ochtend was er nog steeds geen water en stroom en zo ging ook de verjaardagsdouche aan mn neus voorbij. Marianne maakte er nog wat leuks van en zo kreeg ik ontbijt op bed dat bestond uit onze twee laatste slokken sap.

Na ons uitgebreide ontbijt gingen we naar het ziekenhuis voor de ochtend overdracht en kwamen op een drukke afdeling terecht. Tijdens de ochtend ronde beviel een vrouw van een dood kind, tussen vier andere vrouwen op een kamer. De andere vrouwen zuchten dapper hun eigen weeën weg. Privacy is hier iets wat je gewoon niet hebt.

De ochtend verliep chaotisch en dat zal je altijd zien op een dag dat je jarig bent, Marianne zou vertrekken en ook dr. Frits en Annemarie een paar dagen weg zouden gaan om een echo te kopen. Tussen de bedrijven door deed ik nog snel een bakje bij ons huisje en toen de kaarsjes eindelijk aan waren werden ze enthousiast weer uitgeblazen, door de wind. Bij het bakje aten we een bombolino, een soort van donut maar dan van oliebollendeeg en vervolgens ben ik die gaan trakteren aan het personeel en de patiënten. Iedereen vond het maar wat grappig en ook wel een beetje raar. Hier is het vieren van je verjaardag helemaal geen gewoonte en dat komt vooral doordat veel mensen niet weten wanneer ze precies geboren zijn.

Aan het eind van de ochtend arriveerde dr. Andrew en we gingen met z'n allen lunchen in het hotel in het dorp. Marianne nam afscheid en daar vertrok ze. Ze waren nog niet weg of ik had al een gemiste oproep vanuit het ziekenhuis. Hier doen ze meestal een gemiste oproep om de telefoonkosten laag te houden, en ik weet dan dat ze me waarschijnlijk nodig hebben op de afdeling. Op de afdeling aangekomen wist niemand wie er had gebeld maar ik kon nog wel een bevalling meemaken.
Aan het eind van de middag ging ik met de boodschappenjongen richting het dorp voor de boodschappen en we gingen op bezoek bij een educatief kamp voor jongeren georganiseerd door twee Amerikaanse vrouwen. Een van hen woont ook in Mota en omdat zij met ons behoort tot de enige blanken hier had ik haar al wel eens ontmoet. Zij had ons uitgenodigd om bij het kamp te komen kijken.

De weg naar het schoolgebouw waar het kamp werd gehouden was erg modderig. We sprongen van droog eilandje naar eilandje, geen probleem. Het was leuk om even te zien wat ze op het kamp aan het doen waren en na een half uurtje vertrokken we weer om in ieder geval voor het donker weer in het dorp te zijn. De boodschappen jongen wist nog wel een andere weg terug. In het begin een prima weg maar al snel was het een grote drijvende modderpoel waar we van steen naar steen sprongen. Alleen werd de modderpoel steeds erger de stenen steeds kleiner en het werd bijna onmogelijk om met mn lompe bergpatta's onder mijn voeten nog enigszins vooruit te komen. Maar terug konden we ook niet meer. Al snel dook er nog een jongen achter ons op die ook over de stenen hopte. Met z'n drieën probeerde we het droog te houden en af en toe kreeg ik een zet van voor of achter zodat ik niet geheel in de modderpoel verdween. Op een gegeven moment sprong ik meer in de drijvende massa dan op stenen. We hadden grote lol maar er kwam maar geen einde aan. Uiteindelijk had de onbekende jongen het zo met mij te doen dat hij zijn broek oprolde, zn schoenen naar de boodschappenjongen gooide en door de modder naar mij toe waadde. Ik mocht wel op zijn rug. Dit ging wel een beetje tegen mijn eergevoel in maar er was geen ontkomen aan. En daar gingen we, de jongen helde eerst gevaarlijk ver voorover en even dacht ik dat we samen ten onder zouden gaan maar hij rechtte zn rug en droeg me de moddermassa uit. We kwamen alledrie niet meer bij van het lachen en samen liepen we op naar het dorp. Zes paar kleivoetjes en ik als kleipoppetje. Ik bood de jongen nog wat geld aan als dank, dat is hier heel normaal. De jongen wilde er eerst niks van weten maar omdat hij er uitzag of hij wel wat kon gebruiken drong ik nog wat verder aan en uiteindelijk nam hij het aan.

In het dorp scheidde onze wegen en namen we afscheid van de onbekende jongen.

Wat een prachtige mensen, dit is Ethiopië!

De avond bracht ik door met het lezen van mails en het aanschouwen van foto's waarop familie en vrienden van heerlijke taartjes en drankjes genoten om op afstand mijn verjaardag te vieren. Er belde nog een aantal mensen, heerlijk om de bekende stemmen te horen.

Een mooie afsluiting van mijn verjaardag in Ethiopië!